ROKOKO – styl w sztuce europejskiej, uważany za ostatnią fazę baroku, „przeniesiony” ze sztuk plastycznych także do literatury, modny na dworze króla Ludwika XV. Styl ten w sztukach plastycznych i w architekturze rozwijał się w latach 1720-1780; choć rodem z Francji, objął całą Europę.

• Nazwa rokoko ma bardzo wdzięczny rodowód – pochodzi od rocaille = specyficznej muszli, zdobiącej grotę.
• Nurt bardzo wytworny, subtelny, salonowy, całkowicie wolny od dydaktyzmu. Podstawowa wartość – piękno.
• Cechy stylu rokoko to: lekkie, płynne formy ornamentacyjne, motywy sztuki chińskiej, sceny → bukoliczne.
• Rokoko to także pewna atmosfera dworu francuskiego: upodobanie do komfortu i idylli wiejskiej, atmosfera zmysłowości, erotyzmu, kameralności i odejście od uroczystej etykiety.
• W literaturze rokoko realizowało się w małych, wdzięcznych formach, takich jak np. anakreontyk, celujących pointą, lotnością skojarzeń i dowcipem.
• W Polsce rokoko rozpoczyna swoje istnienie w czasach saskich, rozwijane na dworach magnackich, wiąże się z działalnością poetów takich jak: Ignacy Potocki czy Stanisław Trembecki.