SCHOPENHAUERYZM – kierunek filozoficzny doby modernizmu, bardzo modny w Europie końca XIX wieku, pochodzący od myśli i poglądów Artura Schopenhauera, twórcy m.in. dzieła pt. Świat jako wola i wyobrażenie. Jest to filozofia bardzo pesymistyczna, będąca doskonałą bazą dla – dekadentyzmu. Schopenhauer stwierdza, iż

• życie człowieka pełne jest zabiegów i starań o podtrzymanie egzystencji – a i tak kończy się śmiercią;
• dążymy wciąż do szczęścia i nigdy go nie osiągamy;
• świat – jest tylko wyobrażeniem umysłu, tym co chcemy widzieć.

Jak zatem żyć? Między innymi Schopenhauer proponuje takie wyjścia: 1) wejść w stan – nirwany, wyzbyć się wszelkich namiętności, potrzeb i pożądań, osiągnąć stan niebytu i spokoju, i w ten sposób odejść od bezrozumnego życia, 2) uprawiać sztukę i kontemplować ją – bo sztuka jest ponad zwykłą, marną egzystencją. Dzięki popularności tych poglądów – schopenhaueryzm bardzo silnie odcisnął swoje piętno w literaturze „końca wieku XIX”. Przykładem może być poezja młodopolska, która stwarza dekadenckie, pesymistyczne nastroje, a ratunku i wytchnienia poszukuje w nirwanie, sztuce i naturze (np. utwory Kazimierza Przerwy-Tetmajera).