SYMBOLIZM – prąd literacki, którego nazwa pochodzi od ogłoszonego w 1886 r. na tamach Le Figaro manifestu Jeana Moreasa Le Symbolisme. Prąd ten ukształtował się pod koniec XIX wieku we Francji i w Belgii, a nazwa symbolizm eksponuje tendencję twórców tej epoki (zresztą bardzo rozpowszechnioną) do wyrażania swych myśli za pomocą → symbolu, zarówno na na płótnie jak i w literaturze: poezji i prozie.

Podstawą symbolizmu było przekonanie, że rzeczywistość ma charakter dualistyczny – pod warstwą poznawalną zmysłami kryje się prawdziwa, duchowa istota bytu. Symbol miał być środkiem dotarcia do tej metafizycznej warstwy i mógł wyrażać nastrój duszy -cząstki Absolutu. Zadaniem symbolu było „wyrazić to, co niewyrażalne”, na co brakuje określeń w codziennym języku, co wymyka się poznaniu zmysłowemu. Poezja symbolistów nie była poezją opisową, idealem stało się sugerowanie nastroju. Utwór powinien działać na odbiorcę tak sugestywnie jak muzyka.

Najważniejsza cecha symbolizmu to odejście od kunsztownej formy poetyckiej na rzecz próby wyrażenia tego, co niewyrażalne (nieuchwytne nastroje, emocje, skojarzenia). Pomagał w tym symbol, czyli dwupoziomowa konstrukcja, w której od bezpośrednio danego znaczenia ważniejszy jest jej drugi ukryty, domyślny sens. Dzięki temu chwytowi symboliści widzieli możliwość „wyrażenia tego, co niewyrażalne”, zaznaczano również, że w przypadku symbolu odmiennie niż w alegorii, związek między warstwami: zewnętrzną (wygląd rzeczy) i wewnętrzną, ukrytą (jej treść symboliczna) nie musi być ustalony. Symbolizm stał się bardzo modnym prądem w całej Europie, wyraził się w twórczości takich artystów jak: Charles Baudelaire, Arthur Rimbaud, Paul Verlaine, Maurice Maeterlinck, Henrik Ibsen, a w Polsce np. Stanisław Wyspiański i poeci młodopolscy m.in. u Jan Kasprowicz (cykl Krzak dzikiej róży…).