Wiersz zdaniowy (średniowieczny) – w tym najstarszym polskim systemie wersyfikacyjnym wers pokrywał się ze zdaniem.

  • Nie stosowano przerzutni (przenoszenia części zdania do następnego wersu);
  • Średniówka (przedział intonacyjny wewnątrz dłuższych wersów) była słabo zaznaczona;
  • Klauzulę (koniec zdania lub jego członu) często podkreślały rymy współbrzmienia uzyskane przez powtarzanie takich samych form gramatycznych, np. „nosimy” – „prosimy”; „bożycze” – „człowiecze”.
  • Chociaż nie przestrzegano jednakowej liczby sylab w wersach, już w najdawniejszych utworach możemy zaobserwować ciążenie ku temu zjawisku (z wiersza zdaniowego wykształci się później wiersz sylabiczny).

Przykłady wiersza zdaniowego:

  • Bogurodzica,
  • Pieśń o zabiciu Andrzeja Tęczyńskiego.