- Noe – jeden z patriarchów biblijnych, człowiek prawy, który znalazł łaskę u Boga jako jedyny wśród grzesznej ludzkości. Bóg był wówczas bardzo rozgniewany na ludzi i postanowił zesłać na ziemię potop. Uczynił to, ale ocalił Noego i jego rodzinę. Kazał Noemu zbudować specjalną arkę i skryć się w niej wraz z rodziną i przedstawicielami wszystkich zwierząt. Tak przetrwało życie na ziemi, a po potopie na niebie ukazała się pierwsza tęcza – znak przymierza Boga z ludźmi. Wiele legend – motywów sztuki – wiąże się z Noem. Oto jego kłótnia z żoną, która sądziła, iż małżonek oszalał, i nie chciała wejść do arki. Pijaństwo Noego, pierwszego smakosza trunku z własnych winnic, którego wyśmiali synowie, bo nadużył wina i spał nagi. Historia z psim nosem i łokciem żony, których użył Noe do zatkania otworu w arce i dlatego zawsze są zimne… itd., itd. Poza tym Noe jest przykładem długowieczności.
- Abraham – patriarcha, który poprowadził Izraelitów do Kanaan w Palestynie, gdzie osiedli. Abraham był wiernym wyznawcą Boga, choć ten przez 100 lat nie dał mu dziecka z prawego łoża – z małżeństwa z ukochaną Sarą. Ale rzecz się odmieniła, dziewięćdziesięcioletnia Sara powiła syna – Izaaka. To on właśnie, w najtrudniejszej chwili w życiu Abrahama, miał zostać złożony Bogu w ofierze.
- Józef – syn Jakuba, wnuk Izaaka. Ważna postać Biblii, ostatni patriarcha. Ulubieniec ojca, którego zawistni bracia sprzedali do egipskiej niewoli. Józef posiadał dar proroczych snów – dar tłumaczenia snów – dzięki czemu uzyskał łaski faraona i wysoki urząd na jego dworze. Potrafił bowiem trafnie zinterpretować sen faraona o krowach tłustych i krowach chudych, co uratowało Egipt przed głodem. Gdy był już ministrem, szczęśliwym małżonkiem Asenat i ojcem dwóch synów – przybyli do Egiptu jego zawistni bracia, lecz Józef wybaczył im winę z przeszłości i sprowadził do siebie starego ojca.
- Mojżesz – jedna z najważniejszych postaci Starego Testamentu. Mojżesz był prawodawcą Izraela, wyprowadził Żydów z Egiptu, żył w ciągłym kontakcie z Bogiem, np. na górze Synaj Bóg przekazał Mojżeszowi Dziesięcioro Przykazań. Od wieków uznawano także Mojżesza za autora Pięcioksięgu. Według przekazu biblijnego, urodził się w czasach, gdy faraon gnębił lud Izraela i kazał zabijać nowo narodzonych chłopców. Matka Mojżesza włożyła go do koszyka z trzciny i pozostawiła na brzegu Nilu. Niemowlę znalazła córka faraona, przygarnęła je i wychowała. Gdy dorósł, dokonał dzieła wyjścia Izraelitów z Egiptu i przeprowadził ich do Ziemi Obiecanej. Mojżesz zmarł u kresu wędrówki do Ziemi Obiecanej. Nikt nie zna jego grobu.
Wiąże się z nim wiele symboli:- krzak gorejący, z którego przemówił do Mojżesza Bóg,
- plagi egipskie, które Bóg zesłał na Egipt, gdy faraon nie chciał wypuścić z kraju Izraelitów,
- laska, którą zamienia Mojżesz w węża na dowód kontaktu z Bogiem.
- Dawid – król izraelski, „idealny władca” (1012 – 972 p.n.e.). Biblia podaje, iż był autorem psalmów biblijnych. W młodości był pasterzem i lutnistą, słynne jest podanie o tym, jak strzelając z procy, zabił olbrzyma Goliata. Dawid ogłosił się królem po śmierci króla Saula.
- Salomon – król izraelski, syn Dawida. Mądrość króla Salomona stała się przysłowiowa, a czasy, gdy panował, Biblia określa jako złoty wiek Izraela. Salomon dbał o kulturę, literaturę, rozbudowę, a także gospodarkę państwa, natomiast unikał wojen. To za jego panowania wzniesiono pierwszą wielką świątynię w Jerozolimie. Mądrość Salomona zachwyciła królową Sabę, a przykładem jego mądrości jest często przypominany wyrok rozstrzygający spór dwu kobiet o dziecko.
Pomija się natomiast często dziwne wydarzenia ze schyłku życia wielkiego króla. Otóż wedle Biblii Salomon miał mieć słabość do cudzoziemek, spośród których zorganizował sobie harem liczący, bagatelka, „siedemset żon księżniczek i trzysta żon drugorzędnych”. Pod wpływem zaś cudzoziemskich zwyczajów tych kobiet Salomon zmienił religię i został wyznawcą obcej bogini Astarte. Rozpad Izraela po jego śmierci miał być karą wymierzoną za to przez Boga.
Zobacz: