Safona – pierwsza poetka, patronka twórczości kobiecej jest postacią otoczoną legendą, opowieści o jej życiu ocierają się o plotkę – i dlatego wszystkiego do końca nie wiadomo. Żyła na wyspie Lesbos, pochodziła z arystokratycznej rodziny, zgromadziła wokół siebie krąg dziewcząt (thisasos – wyznawczynie Afrodyty), które kształciła – aż wychodziły za mąż i opuszczały wyspę. Pisała wiersze o miłości, bardzo kobiece, także o sztuce i jej wartości.
Plotkarze uczynili z Safony lesbijkę, twierdząc, że wyspa Lesbos jest właśnie ojczyzną miłości między kobietami. Inna wieść niesie, że kochała bez wzajemności poetę Alkajosa, inna, że – owszem – kochała nieszczęśliwie, ale przewoźnika Faona, i z rozpaczy rzuciła się do morza ze Skały Leukadyjskiej.
Poetka, samobójczyni,
Loki rozwiawszy fiołkowe,
Nad wodą stoi…
,,Safo, co chcesz uczynić?”
– Chcę morze zarzucić na głowę,
By nikt nie dojrzał łez moich…
Tak uwieczniła w poezji ów tragiczny moment Maria Pawlikowska-Jasnorzewska – sama zresztą nazywana polską Safoną. ,,Safo słowieńska” – tak nazwał Jan Kochanowski swoją małą, zmarłą córeczkę Urszulkę, gdyż upatrywał w niej zadatki na wielką poetkę… Co zaś jest prawdą o Safonie z VII w. p.n.e.? Czy rzeczywiście – jak chce Owidiusz – była brzydka i dlatego nie pokochał jej Faon? Zostańmy przy tym, że kunsztownie pisała o miłości – co uznali już starożytni.
Zobacz:
Skąd się wzięła nazwa liryka? Przedstaw najważniejsze jej gatunki.