Genezy tragedii greckiej szukać należy, wg Arystotelesa, w dytyrambie i dramacie satyrowym. Dytyramby były odmianą liryki chóralnej, związane początkowo z kultem boga Dionizosa. W dramatach satyrowych występowali natomiast przebrani za kozły lub satyrów aktorzy. Stąd prawdopodobnie nazwa tragedii: tragon ode – to pieśń kozła.
Tragedia starożytna miała bardzo ustrukturyzowaną budowę, zupełnie odmienną od tej, którą znamy dziś. Składała się z następujących części:
- prologos – aktor wygłasza zapowiedź treści tragedii
- parodos – wejście chóru na scenę i odśpiewanie pieśni
- epejsodion – epizod, część akcji
- stasimon – komentarz chóru
Epejsodiony i stasimony następują po sobie kolejno kilka razy.
- kommos – lament chóru
- exodos – końcowa pieśń i zejście chóru ze sceny
Tragedie greckie były nie tylko charakterystycznie zbudowane, również sztuki musiały maksymalnie skupiać uwagę widza na podstawowym problemie, którego dotyczyły. W związku z tym w tragedii greckiej obowiązywała zasada trójjedności: czasu (czas akcji nie przekracza 24 godzin), miejsca (cała tragedia toczy się w jednym miejscu, inne zdarzenia są opowiadane przez postacie) i akcji (akcja ogranicza się do jednego, głównego wątku).
Zapamiętaj!
Tragicy czerpali fabuły swoich dzieł z mitów, opowieści lub, rzadziej, wydarzeń im współczesnych. Styl, język i muzyka utworów musiała być podniosła.
Ważne:
Najważniejszymi tragikami greckimi byli:
- Ajschylos (525-456 p.n.e.),
- Sofokles (496-406 p.n.e.),
- Eurypides (480-406 p.n.e.).
Zobacz: