Czym wyróżnia się akmeizm na tle nowatorskich prądów i tendencji w literaturze dwudziestolecia?
Obroną tradycji, piękna i tendencji klasycyzujących.
- Futuryzm parł do przodu, odrzucał przeszłość w ogóle.
- Dadaizm proponował przypadkowe składanki z sylab, abstrakcjonizm deformował kształty rzeczywiste, a nadrealizm poszukiwał materii poetyckiej w sferze nieświadomości, snu, halucynacji.
Tymczasem akmeizm, powstały ok. 1912 r., chciał bronić ,,czystego piękna”, zamiast drążyć współczesną problematykę, odwoływał się do literackich tradycji, a nazwę swą wywiódł z greki, w której akme znaczy szczyt. Jak widać, był to nurt niezbyt rewolucyjny, nic dziwnego, że wzbudzał niechęć i wrogość artystów zaangażowanych w rewolucyjną działalność. Trzeba bowiem wiedzieć, że akmeizm jest głównie zjawiskiem literatury rosyjskiej, jego przedstawiciele to:
- Nikołaj Gumilow,
- Osip Mandelsztam,
- Anna Achmatowa.
Poeci, którzy przekonali się, że odwrót od panującej rzeczywistości nie jest łatwy.
Zobacz: