Nie czytaj tego wiersza w chwilach depresji lub dołków psychicznych. Sceneria nakreślona w tych pięciu strofach może zwyciężyć nawet radosnego optymistę! Niebo – pokrywa z ołowiu, strugi deszczu – więzienne kraty, światło dnia jak w grobie. Do tego w wierszu występują: nietoperze, pająki oślizgłe i duchy potępieńców. Podmiot liryczny, występujący w pierwszej osobie, w liryce bezpośredniej zdradza stan swojego ducha: pogrzeby bez orkiestr, martwa cisza, zwycięstwo lęku – pochylona głowa.
Uwaga!
Ten gest pokonanego, bezradnego człowieka końca wieku powtórzy w poezji polskiej Tetmajer: „Głowę zwiesił niemy” – tak napisze o człowieku końca stulecia.
Tak wygląda spleen – i świat oglądany oczami człowieka pogrążonego w tym stanie niechęci, niemocy, nudy istnienia. Możemy podejrzewać, że Baudelaire sam jest sobie winien takiego nastroju, lecz zauważmy, jak potrafi go zbudować słowem! Używa rekwizytów, które staną się modne w dekadenckiej poezji: deszcz, ołowiane chmury, kraty.
Operuje
- barwą: szarości,
- dźwiękiem: wściekłe dzwony, a potem martwa cisza,
- zmysłem dotyku: wilgoć ziemi, oślizgłość pająków.
Obrzydliwość. Ale dzieło mistrza.
Zobacz:
Czy brzydota może być piękna? Rozważ ten problem, odnosząc się do Padliny Charles’a Baudelaire’a.
https://aleklasa.pl/liceum/c111-jak-odpowiadac-z-polskiego/modernizm-mloda-polska-c111-jak-odpowiadac-z-polskiego/c141-modernizm/padlina-baudelaire
Czy brzydota może być piękna? Rozważ ten problem, odnosząc się do Padliny Charles’a Baudelaire’a.