To gatunek łączący dwa rodzaje literackie: epikę (powieść) i lirykę (poetycka). Powieść poetycka zwana jest również poematem epickim i jest formą przejściową pomiędzy klasyczną poezją a powieścią realistyczną. Twórcą gatunku był George Byron, a jego utwory (Giaur, Korsarz) są sztandarowymi przykładami tego gatunku.
Powieść poetycką rozpoznajemy poprzez:
• luźną, fragmentaryczną kompozycję
• inwersję czasową
• obecność bohatera bajronicznego
• regularny wiersz
• narratora ujawniającego swe uczucia
• liryczne dygresje
• scenerię egzotyczną bądź historyczną potęgującą efekt tajemniczości.
Gatunek ten wyróżnia się charakterystyczną dla epiki obecnością fabuły. I oczywiście też – kogoś, kto tę fabułę opowiada, czyli narratora, co połączone jest jednak z lirycznym wyrażaniem uczuć (subiektywizacja narracji) i poetyckim obrazowaniem, np. w opisach przyrody.
Cechą rozpoznawczą powieści poetyckiej
jest również charakterystyczna konstrukcja samego jej bohatera: mrocznego charakteru, niezrozumianego i stroniącego od ludzi. Autorem i twórcą, który wymyślił i pierwszy zastosował ten typ postaci w swoich utworach, jest George Byron. Od jego imienia ten typ postaci nazywa się bohaterem bajronicznym. Jest to człowiek dumny i zbuntowany, na zewnątrz zimny i nieczuły, natomiast wewnętrznie przeżywający tragedię. Bohater bajroniczny to postać odwrócona od świata, jego przeszłość kryje tajemnicę, której nie będzie nam dane poznać. Bohater powieści poetyckiej nie pozostaje bierny, walczy ze światem – nie zawsze zgodnie z regułami kodeksu moralnego.
Zobacz:
https://aleklasa.pl/liceum/praca-domowa-w-liceum/wypracowania-z-romantyzmu/cechy-powiesci-poetyckiej-na-podstawie-konrada-wallenroda