- Jednym z takich wierszy jest utwór Klaskaniem mając obrzękłe prawice. Norwid pisze tu o sobie i o swoich odczuciach, przy czym nie jest to jedyny temat – drugi to perspektywiczne przedstawienie świata i ocena jego prawidłowości. Treść można omówić następująco: w świecie, w którym znudzony pieśniami lud domaga się czynu, w ojczyźnie, w której jest laurowo i ciemno („laurowo” z pieśnią romantyczną, „ciemno” – bo są to czasy terroru, niewoli i niepewności), w takiej atmosferze pojawia się nowy poeta – Norwid. Jest samotny (nie naśladuje wielkich wieszczów i nie idzie ich drogą).Wędruje przez świat sam i oto, co ogląda:
- ludzi zapatrzonych w przeszłość i tam tylko szukających wartości,
- kobiety – sztuczne i fałszywe jak posągi, wierne salonowym konwenansom,
- czas „przesytu i Niedzieli” – czyli bierności i lenistwa.
Taki świat przemierza Norwid jako poeta wędrowiec i poezja jego jest „obłędnym, lecz rzeczywistym pamiętnikiem”. Poeta żywi jednak nadzieję, że jego wiersze-listy trafią do idealnej przyszłości, i kończy tak charakterystycznym motywem: „syn – minie pismo, lecz ty spomnisz, wnuku” – miną pokolenia, zanim społeczność doceni twórczość Norwida. To proroctwo wypełniło się całkowicie.
- Jest jeszcze jeden wiersz Norwida – o nim samym, lecz także o hierarchii wartości tego świata, o wyższości sfery duchowej nad sferą spraw materialnych. Jest to Pielgrzym. Norwid postrzega jako pielgrzyma wędrującego przez życie siebie i każdego z ludzi. Ośmiesza poglądy, które uzależniają wartość człowieka od ilości dóbr, jakie posiada. Sam nie ma nic, wielbłądzia skóra na sandały i namioty symbolizują wieczną tułaczkę. Lecz zarazem ma bardzo wiele: należy do stanu „ponad stany”, ponad płaskość dusz i poglądów, stanu, który wartościami duszy sięga nieba i ma tyle ziemi, ile potrzeba jej, by wciąż dążyć do celu: dopokąd – czyli dokąd i po coś. Obywatel świata – Norwid, przypomina, że człowiek na tym świecie jest tylko przechodniem i ma niewiele czasu, by spełnić swoją misję.
Zobacz: