Przyszła na świat w artystycznej rodzinie Kossaków: dziadek Juliusz i ojciec Wojciech byli malarzami scen batalistycznych i koni, w ich ślady poszedł też brat poetki, Jerzy. Literatką została też jej młodsza siostra, która pisała pod pseudonimem Magdalena Samozwaniec. Przez salon krakowskiej Kossakówki przewijała się cała ówczesna elita intelektualna; poetka rozwijała się w twórczej atmosferze, w środowisku największych indywidualności tamtych czasów. Sama wkrótce stała się taką znaną osobowością, zyskała miano polskiej Safony i mistrzyni poetyckiej miniatury. Związana z grupą Skamandra nie weszła w jej skład. Nazwiska nosi po dwóch mężach – drugim był Pawlikowski.
We wrześniu roku 1939 razem z nim wyjechała do Paryża, a potem do Anglii. Poetka zmarła w Manchesterze i tam też została pochowana.
Tytuły wybranych tomów:
- Niebieskie migdały, 1922,
- Różowa magia, 1924,
- Pocałunki, 1926,
- Dancing, Wachlarz, 1927,
- Balet powojów, 1935.
Cechy i tematy poezji:
- Miłość i erotyzm.
- Starość, przemijanie, taniec, flirt.
- Tęsknota za ukochanym.
- Zmysłowe piękno ludzkiego ciała.
- Odrzucenie modernistycznego patosu i abstrakcyjnej ogólnikowości na rzecz konkretu, realizmu, codzienności, a nawet kolokwialności; uzwyczajnienie języka.
- Zaskakujące pointy.
- Tworzy poezję szczegółu: bibeloty, drobiazgi – przedmioty otaczające kobietę odtwarzają jej świat.
Pawlikowska była mistrzynią poetyckich miniatur inspirowanych średniowieczną poezją japońską (takich jak tanka, uta, haiku i starożytny epigramat). W czterech wersach potrafiła zamknąć historię ogromnej miłości czy dramatycznego rozstania. Zwięzłość jej wierszy zachwycała nawet najbardziej awangardowych poetów.
Po wydaniu Pocałunków składających się z sześćdziesięciu króciutkich utworów poetka nazywana jest polską Safoną.
W 1935 roku poetka została uhonorowana Złotym Wawrzynem Polskiej Akademii Literatury.
Zobacz: