Rozważania nad sensem życia i szczęściem w ludzkiej egzystencji na podstawie literatury antycznej, staropolskiej i współczesnej.
Renesans ma stanowić jeden z trzech filarów pracy, która w zasadzie winna rozwinąć trzy wątki. Co o szczęściu i o życiu ludzkim pisano: w antyku, w lit. staropolskiej, w lit. współczesnej. Renesans jest ważny w staropolskiej wypowiedzi o szczęściu. Przecież przywołać można znów: Kochanowskiego, Reja, filozofów zachodnich. Całą koncepcję harmonii, uporządkowania, ufności Bogu, afirmacji natury.
Ale warto:
- wykazać podobieństwa i kontynuacje z antykiem
- skontrastować z koncepcjami średniowiecza i baroku.
Szczególnie to ostatnie wychodzi efektownie – barok bowiem zaprzecza i harmonijnej strukturze, i uporządkowaniu, i idei spokoju. A co w tym wszystkim najbardziej pociągające – to fakt, że literatura współczesna kontynuuje założenia i te, i te… Można znaleźć w niej i pochwałę harmonii, i egzystencjalne lęki. I propagowanie postaw wysoce etycznych i niepokojów moralnych.
Popatrz jak można zestawić:
- poezję Kochanowskiego z poezją Szarzyńskiego i księdza Jana Twardowskiego (ufność Bogu)
- Żywot człowieka poczciwego Mikołaja Reja z Pamiętnikami Paska i Ferdydurke Witolda Gombrowicza.
- Pouczenia etyczne Kochanowskiego z Panem Cogito Zbigniewa Herberta.
- Koncepcję człowieka potężnego (renesans) z kruchą trzciną (Pascal) i teoriami egzystencjalizmu (Sartre, Camus), wreszcie z poezją Haliny Poświatowskiej.
Zobacz: