Charakterystyka wybranej postaci kobiecej z Pana Tadeusza.
Charakterystyka Zosi z Pana Tadeusza.
Wstęp I
„Pan Tadeusz” to raczej świat męski. Ileż tam ciekawych bohaterów: Gerwazy, Hrabia, Jacek Soplica… A bohaterki kobiece mamy właściwie tylko dwie: zalotną kobietę w średnim wieku i kilkunastoletnią, naiwną i delikatną Zosię. Telimena – światowa, inteligentna, kokieteryjna – na pewno jest ciekawszą bohaterką niż prostoduszna Zosia. Ja jednak przekornie wybrałam tę drugą bohaterkę…
Wstęp I
Zosia, czternastoletnia blondynka, jest miłą i słodką dziewczyną, ma wiele wdzięku. Wydaje się, że nie ma co o niej pisać… Jak scharakteryzować tę miłą, ale trochę bezbarwną bohaterkę?! Spróbuję jednak podjąć się tego zadania.
Rozwinięcie
Zosia to szczupła, delikatna blondynka. Jest córką Ewy Horeszkówny, dawnej ukochanej Jacka Soplicy. Bardzo przypomina matkę, która również miała jasne włosy i subtelną urodę. Na jej utrzymanie łoży Jacek Soplica, a dziewczyna mieszka w domu Sędziego, jego brata. Opiekuje się nią Telimena.
To dobra, troskliwa opiekunka, ale… chyba trochę zazdrosna o urodę i młodość podopiecznej. Na dziewczynę łakomie patrzą i Tadeusz, i Hrabia. Ale przez długi czas Zosia jest trochę dzika, pielęgnuje ogród i karmi ptactwo domowe, jest trochę prostacka.
Gdy w końcu Telimena decyduje się wprowadzić dziewczynę na salony, nauczyć ją dobrych manier i ubrać ładnie, czeka ją ciężka praca… Zosia nie umie nawet elegancko dygać. Jednak dzięki światowym radom Telimeny z „prostaczki” Zosia zmienia się w piękną pannę na wydaniu. Staje się także bardziej świadoma, dojrzała, pewna siebie.
Jej uczucia do Tadeusza są coraz wyraźniejsze i kiedy po utarczce z Moskalami Tadeusz musi opuścić kraj, Zosia obiecuje, że będzie na niego czekać. Wita go już jako ułana Księstwa Warszawskiego. Decydują się poczekać ze ślubem do końca wojny, lecz nie odmawiają sobie hucznych zaręczyn. Okazuje się, że Zosia jest wrażliwa na sprawy społeczne oraz że… będzie dobrą żoną. Razem z Tadeuszem decyduje się nadać ziemie chłopom w połączonych dobrach Sopliców i Horeszków.
Jaka jest Zosia? Miła, delikatna, lubiana przez wszystkich. Jest ulubienicą Jankiela. To na jej prośbę Żyd zagrał swój wspaniały koncert. Podczas zaręczyn Zosia wystąpiła w stroju ludowym, co wzruszyło i zachwyciło wszystkich kochających tradycję gości.
Widzimy, że Zosia dojrzewa – z podlotka zmieniła się w świadomą swoich potrzeb dziewczynę, dobrą narzeczoną. Jej siła to naturalny wdzięk, prostota, miłość do natury.
Scena przyjazdu Tadeusza do Soplicowa i spotkania z Zosią została osnuta na kanwie jego własnego przeżycia. Prawdopodobnie było to wspomnienie z pierwszego spotkania z Marylą Wereszczakówną w Tuhanowiczach. Tadeusz, po latach nauki w Wilnie, powrócił do domu stryja. Okazało się, że jego pokój jest zajęty i zamieszkuje go jakaś kobieta, najprawdopodobniej młoda dziewczyna. Jest on zachwycony zjawiskową dziewczyną w papilotach… ale ona jest zawstydzona swoim negliżem i umyka bardzo szybko. Młodzieńcowi nie udaje się jej dobrze przyjrzeć i potem myli ją z Telimeną. Dopiero po wyjaśnieniu nieporozumienia i ułagodzeniu Telimeny, z którą już ostro flirtował, mógł zacząć starania o jej rękę. Nie było to trudne, gdyż temu związkowi sprzyjali i Sędzia, i niegdyś Jacek Soplica. Tadeusz i Zosia są potomkami Jacka i Ewy, zakochanych rozdzielonych przez nieubłaganego Stolnika.
Juliusz Kleiner pisał o Zosi, że ma ona „ciepło prawdy wewnętrznej w swych wypowiedzeniach; (…) czytelnik wierzy bezwzględnie, że jasnej aparycji odpowiada u niej psychika (…). Zosia ma być materiałem na idealną kobietę, na wymarzoną Polkę”.
Zakończenie
Zosia to pełna uroku, sympatyczna dziewczyna, lecz postać trochę bezbarwna. Mickiewicz chciał wykreować ją na ideał dziewczyny, a potem narzeczonej i Polki – patriotki. Jej kwestie są godne podziwu, ale trochę sztuczne, np. w „Księdze XII” Zosia mówi: „Pracy też nie lękam się, bom młoda i zdrowa, / Umiem chodzić około domu, nosić klucze”.
Zobacz:
Zosia i Telimena – charakterystyka porównawcza bohaterek Pana Tadeusza.