Na przykładzie wyglądu i losów Zbyszka z Bogdańca przedstaw obraz polskiego rycerza średniowiecznego.
- Od dziecka przygotowywany do rycerskiego życia. Wychowywał go brat ojca – Maćko. Od 12. roku życia podróżował ze stryjem.
- Żądny wielkich czynów, sławy. Jego ideałem był Zawisza Czarny.
- Rycerzem został po ceremonii pasowania na rycerza (trzykrotne uderzenie mieczem po ramieniu, wręczenie tego miecza, opasanie pasem rycerskim).
- Odważny, nieraz aż za bardzo. Porywczy, czasami działał impulsywnie, bezmyślnie (o mało nie przypłacił życiem spontanicznej napaści na posła krzyżackiego). Brał udział w pojedynkach. Wykazywał się odwagą, zręcznością i siłą. Nie był tchórzem.
- Przystojny, urodziwy. Silny – orzechy rozgniatał w palcach.
- Przestrzegał honorowych norm rycerskich. Postępował według kodeksu rycerskiego – odważny, mężny, sprawiedliwy, prawdomówny, wierny w przyjaźni, słowny, szczery, honorowy. Najważniejsze dla niego wartości to Bóg, honor i ojczyzna.
- Szczery, miał wielu przyjaciół, kochał i szanował stryja. Wierzy w Boga, kochał ojczyznę, wiernie służył królowi, chciał zapewnić swojemu rodowi ciągłość.
- Nie był wykształcony, nie potrafił pisać ani czytać.
- Wybrał sobie damę serca, ślubował wiernie jej służyć, głosić jej cnotę, dobroć i urodę i wyzwać na pojedynek każdego, kto by temu zaprzeczył. Kochał szczerze. Przyrzekł Danusi miłość, wierność. Bardzo bolała go jej strata, szukał jej wszędzie, potem pomścił jej śmierć.
- Po śmierci Danusi związał się z Jagienką – dziewczyną, którą znał od dziecka i bardzo lubił. Stworzyli szczęśliwą rodzinę.
Zobacz:
Charakterystyka rycerza średniowiecznego