Tag "Dzika kaczka Ibsena"
Wiek XIX. Norwegia. Młody Gregers Werle powraca do rodzinnego domu i pragnie naprawić świat. Występuje przeciw ojcu – bo stary Werle ma wiele na sumieniu: zdradzał żonę, oszukał wspólnika, służącą Ginę wydał za mąż za Hjalmara Ekdala – choć spodziewała się jego dziecka. Teraz, po 16 latach, jego syn – Gregers – który domyślił się wszystkiego – objawi światu prawdę. Jaka jest jego najważniejsza, kontrowersyjna decyzja? Bez wątpienia ta,
Dzika kaczka – dramat o ludzkiej naturze i tożsamości. Wstęp Dzika kaczka Henryka Ibsena to dzieło wieloznaczne, intrygujące, pozostawiające czytelnikom duże możliwości indywidualnych odczytań. Dla mnie utwór norweskiego autora to przede wszystkim dramat o ludzkiej naturze i tożsamości. Ibsen stawia zasadnicze pytania: czy natura człowieka bliższa jest prawdzie, czy kłamstwu? Czy tożsamość wypływa z natury, czy też jest zwykłą kreacją? Jaki wpływ na to, kim się jest, ma środowisko, w którym się żyje? Ponieważ postaci stworzone
Prawda to pojęcie wieloznaczne – w historii kultury jej rozumienie nigdy nie było jednorodne. Często – jak w Biblii – jest jedną z największych wartości, dobrem samym w sobie. Innym razem może wręcz być przyczyną zła, doprowadzić do tragedii – Dzika kaczka. Wiąże się bezpośrednio z zagadnieniami moralnymi i etycznymi – zatem występuje wszędzie tam, gdzie poruszana jest problematyka wartości i ludzkich postaw. Ważne ujęcia problemu: pokazywanie prawdy o świecie ważnym zadaniem literatury; prawda jako jedna z najcenniejszych wartości
Należy do najbardziej znanych utworów sławnego dramaturga norweskiego przełomu wieku XIX i XX. Ibsen był człowiekiem teatru, jego typ twórczości nazywa się ibsenizmem. Pokazywał swoją współczesność, ludzi w obliczu trudnych, życiowych dylematów i wyborów. Bohaterowie dramatu Werle – właściciel fabryki, ojciec Gregersa. Postać niejednoznaczna. W pewnym sensie jest odpowiedzialny za nieszczęście starego Ekdala, w młodości bowiem brali wspólnie udział w finansowej aferze, za którą tylko Ekdal dostał wyrok sądowy. Dręczony poczuciem winy,