Tag "Goethe"
Scharakteryzuj Mefistofelesa. Zwróć szczególną uwagę na słowa, w których przedstawia się on jako “Tej siły cząstka mała,/ Która wciąż złego pragnie, a dobro wciąż działa.” Przeczytaj uważnie polecenie. Zwróć uwagę na jego drugą część – w twojej charakterystyce nie może zabraknąć odniesienia do autocharakterystyki Mefistofelesa. Prezentacja Mefistofelesa Mefistofeles – obok Fausta – jest jedną z głównych postaci dramatu. To on podczas rozmowy z Bogiem wyjawia swój plan poddania uczonego próbie
Udowodnij, że Faust jest dziełem uniwersalnym. Już zakład między Bogiem a szatanem (Prolog w niebie) sugeruje, że dzieło to ma wymowę ponadczasową; jego tematem będzie kondycja człowieka, jego odwieczne tęsknoty i marzenia. Bóg w czasie tej rozmowy wypowiada ważne słowa dotyczące natury człowieka. Przyznaje mu prawo do popełniania błędów, pod warunkiem jednak, że jest aktywny, rozwija się, szuka nowych rozwiązań i możliwości. Te słowa brzmią: „Dopóki błądzi, dąży człowiek”. To przesłanie dla ludzi wszech czasów.
Nadejście romantyzmu poprzedził okres zwiastujący agonię oświeceniowego światopoglądu i klasycystycznej koncepcji sztuki zwany preromantyzmem. W drugiej połowie XVIII wieku i na początku wieku XIX pojawiło się wiele teoretycznych rozpraw odrzucających sztywne reguły klasycystyczne i uznających za główną wartość utworu jego oryginalność, a za najistotniejsze cechy twórcy natchnienie, wyobraźnię i geniusz. Wzrosło zainteresowanie sztuką średniowieczną i twórczością Szekspira. Odrzucono autorytet antyku i po wzorce poetyckie zaczęto sięgać do poezji narodowej. Problematyka literatury preromantycznej dotyczyła głównie sfery ludzkich emocji i nastrojów.
Dlaczego Cierpienia młodego Wertera nazywane są książką zbójecką? Odwołaj się do cytatu z IV części Dziadów: Księże, a znasz ty żywot Heloisy? Znasz ogień i łzy Wertera? (…) Wszakże lubisz książki świeckie?… Ach, te to są książki zbójeckie!… Młodości mojej niebo i tortury! Postaraj się umieścić cytat w kontekście. To fragment rozmowy Gustawa, nieszczęśliwego kochanka samobójcy z unickim księdzem, ważną osobą w jego dzieciństwie i młodości. Kapłan, bardzo życzliwy dzieciom i młodzieży, uczył czytać, pożyczał książki, rozmawiał o życiu…
PREROMANTYZM „zapowiedź romantyzmu”. Mianem preromantyzmu określamy zespół tendencji, poglądów, które pojawiły się w Europie w II połowie XVIII wieku, sprzecznych z założeniami klasycznymi, jakby przygotowującymi nadejście epoki romantyzmu. Preromantyzm znajdował realizację głównie w rozprawach teoretycznych, odnoszących się krytycznie do ustaleń epoki poprzedniej, a preferujących jako temat dla literatury sferę uczuć ludzkich. Preromantyzm zwrócił się do epoki średniowiecza (→ gotycyzm) i do twórczości Szekspira (→ szekspiryzm). Preromantyzmem możemy nazwać np. wczesną
STURM UND DRANG – „burza i napór” w dosłownym tłumaczeniu z języka niemieckiego. W literaturze funkcjonuje raczej określenie: „okres burzy i naporu” a odnosi się do preromantycznego nurtu w Niemczech, z którym związani byli m.in. Johann Wolfgang Goethe (Cierpienia młodego Wertera), Friedrich Schiller (Zbójcy. Rękawiczka), przypadającego na 70. i 80. lata XVIII wieku. Okres „burzy i naporu” – tzw. „wrzenia młodych” głosił wyższość geniuszu poetyckiego i natchnienia nad regułami i
Omów na wybranych przykładach cechy charakterystyczne i tematy poezji europejskiego romantyzmu. Romantyzm niemiecki Kto jedzie tak późno wśród nocnej zamieci? To ojciec z dziecięciem jak gdyby wiatr leci. Chłopczynę na ręku piastując najczulej Ogrzewa oddechem, do piersi go tuli. Mój synu, dlaczego twarz kryjesz we dłonie? Czy widzisz, mój ojcze? Król olch w tej stronie. Król olch w koronie, z ogonem jak żmija! To tylko, mój synu, mgła nocna się zwija. Chodź do mnie,
Ballada Goethego pt. Król Olch (znana też pod tytułem Król olszyn lub Król elfów) jest utworem na wskroś romantycznym. Oto jesteśmy świadkami dramatycznej sceny: nocą, pośród zamieci, wśród złowrogich drzew pędzi konno ojciec z chorym, rozgorączkowanym dzieckiem w ramionach. Podróż ta rozgrywa się jakby w dwóch światach: zrozumiałym dla ojca, który widzi wokół tylko ciemność, drzewa i mgły, lecz wyglądającym zupełnie inaczej w oczach syna. Chory chłopiec (być może w gorączce) widzi inny świat: fantastyczną postać
