Starość Po czterdziestu latach Modlę się o to, abyśmy zeszli z tego świata razem – to pragnienie nie zniknie z tej ziemi – lecz przetrwa w sercu każdej kochającej żony po kres dni, i nazwą je moim imieniem. Lecz jeśli jedno z nas musi odejść pierwsze, modlę się, abym to była ja; gdyż on jest silny, a ja słaba, nie jestem mu tak niezbędna, jak on mnie – życie bez
Smutna starość z powodu samotności: Ben Weatherstaff – ogrodnik z Tajemniczego ogrodu Frances Elizy Burnett – jego jedynym przyjacielem był mały gil; Srooge z Opowieści wigilijnej Charlesa Dickensa – sam sobie winien. Jego skąpstwo skutecznie odstraszało wszelkich przyjaciół. z powodu ubóstwa: bohater Miłosierdzia gminy Marii Konopnickiej – 82-letni tragarz Kuntz Wunderli, samotny, niedołężny mieszkaniec szwajcarskiej wioski wystawiony na… licytację. Niezdolny do pracy, opuszczony przez rodzinę starzec stara się ukryć swą słabość, aby
Jesień życia Skąd to określenie? Tymi słowami określamy starość, czas odpoczynku, emerytury. Przeciwieństwo jesieni – wiosna życia, czyli młodość. Jaka powinna być jesień życia? Taka jak złota polska jesień – pogodna, ciepła, pełna kolorów. Nostalgiczna, ze wspomnieniami i bogata. Żadnego ciułania pieniędzy, żadnych smutków i trosk. I z dobrym zdrowiem, koniecznie. Starzy bohaterowie lektur Ebenezer Scrooge z Opowieści wigilijnej – samotny, bo straszliwie skąpy. Nieszczęśliwy, opuszczony przez bliskich, których sam zraził do siebie. Dostaje
„Nikt nie powinien zostawać sam na starość. Ale to nieuniknione”. Jak rozumiesz słowa Ernesta Hemingwaya? W jakiej formie możesz napisać wypracowanie? Rozprawka – będziesz w niej starał się odpowiedzieć na pytanie, czy faktycznie samotność starych ludzi jest nieunikniona? Druga forma – trudna, ale ciekawa. Uda się, pod warunkiem że jesteś dobrym obserwatorem. Pamiętnik lub dziennik starszej osoby. Zanim napiszesz Zastanów się, na czym polega samotność starego człowieka – odsunięcie od czynnego życia,
Topos starości w literaturze – omów na wybranych przykładach. Komentarz Starość to jeden z bardziej popularnych wątków literackich. Podeszli wiekiem bohaterowie byli portretowani w przeróżny sposób, w bardzo wielu dziełach literackich. Jedni pisarze gloryfikowali starość, uznając ją za znamię dojrzałości, mądrości i rozwagi, inni, przeciwnie – widzieli w niej ostoję zacofania, konserwatyzmu i przebrzmiałych wartości. Literacki starzec czasem poucza młodych i pomaga im, czasem jest męczącym pedagogiem, którego nikt nie