Okres baroku doczekał się tej etykietki przez to, że twórcy tych czasów skupili się na poszukiwaniu nowych środków wyrazu, nowych form, dzięki którym można dobrze wyrazić życie wewnętrzne człowieka, jego lęki, cierpienia, niepewność, rozdwojenie.
- Barokowy św. Sebastian (dłuta Berniniego) ma rysy twarzy wykrzywione bólem, cała jego postać ujawnia męczeńskie skurcze, a nie piękno ciała ludzkiego;
- barokowa architektura jest rozbudowana, bogata i pełna ozdób;
- poezja dworska zaskakuje nagromadzeniem środków stylistycznych, „powykręcanymi” zdaniami, pomysłami, zdumiewającymi porównaniami.
Rzeczywiście – sztuka tej epoki ma „rosłą”, bogatą i nową formę. Lecz czy przerasta ona treść? Trzeba przyznać, że takie określenie jest kąśliwe i ocenia dorobek baroku negatywnie. A przecież nie można powiedzieć, że jest on pusty i błahy treściowo, ze swoim ładunkiem myśli filozoficznej, z metafizyką, z ciągłym pytaniem o pozycję istoty ludzkiej wobec „nietrwałości świata tego” i rzeczy ostatecznych. Czytając Naborowskiego, Potockiego, myśli Blaise’a Pascala czy Barucha Spinozy, trudno posądzić tę twórczość o brak treści, dlatego można powiedzieć, że barok to nowa, bogata treść w nowej, przebogatej formie.
Zobacz:
https://aleklasa.pl/liceum/c155-powtorka-z-epok-literackich/c161-barok/wybrane-zjawiska-literatury-baroku