Jest to koncepcja jednego z francuskich reformatorów teatru – Antonina Artauda (1896-1948), zwana właśnie teorią teatru okrucieństwa.
Chodziło w tym wszystkim o to, by stworzyć teatr nowy, a zburzyć dawny, zrewolucjonizować go całkowicie. I tak Artaud proponuje, by w teatrze wskazywać obraz sił i popędów istniejących w podświadomości człowieka, by prezentować człowieka obnażonego, by odrzucić konwencje cywilizacji, które są sztuczne, kłamliwe. Jaskrawie, ostro demonstrować to, co tkwi w człowieku: skłonność do zbrodni, obsesje erotyczne, brutalność, nawet kanibalizm – to Artaud uznawał za prawdę o człowieku godną sceny. Pisał, że dawny teatr jest „teatrem wariata, zboczeńca, gramatyka itd.”, że „teatr musi być krwawy i nieludzki jak sny”.
Sam Artaud – zresztą aktor – cierpiał na chorobę psychiczną, popadał w stany psychopatyczne, zażywał narkotyków, zmarł zapomniany w roku 1948. Nie znaczy to jednak, że jego koncepcje były bełkotem obłąkańca – chyba raczej doprowadzał do skrajności totalnej pewne postulaty, które – zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę siły ukryte w podświadomości, sny – pojawiły się nawet już wcześniej (Strindberg), podjęli je też surrealiści, a nawet na pewnym etapie nasz Jerzy Grotowski.
Zobacz:
https://aleklasa.pl/liceum/c111-jak-odpowiadac-z-polskiego/modernizm-mloda-polska-c111-jak-odpowiadac-z-polskiego/c141-modernizm/dramat-co-wiesz-o-wielkiej-reformie-teatru
https://aleklasa.pl/liceum/c155-powtorka-z-epok-literackich/c165-modernizm/wielka-reforma-teatru