Zwróćmy uwagę na:
- Behawiorystyczną technikę narracji. Polega na tym, że narrator unika wglądów we wnętrze bohatera, w jego psychikę. Oceniamy go i poznajemy z zewnątrz – oglądamy jego zachowanie (behaviour). Autor prezentuje i zostawia nas ze swoimi wnioskami. Behawioryści twierdzili bowiem, że tak naprawdę wnętrze ludzi jest niepoznawalne z zewnątrz, że badać można tylko zachowanie.
- Dialogowość utworów. Dialogi wartkie czyta się szybciej niż opisy, a choć Hłasko nie unika ich zupełnie, to dużą wagę w prowadzeniu fabuły odgrywają partie dialogowe.
- Typ bohatera. Istnieje nawet termin „Hłaskowera” – człowieka podążającego przez życie w poszukiwaniu swoich marzeń, niewinnego i wciąż kaleczącego się o twardą rzeczywistość. Ta pozbawia go wiary w wartości, staje się nieufny aż wręcz cyniczny, twardy – lub przegrywa. Inny typ to mit lumpa właśnie wykolejeńca, człowieka z marginesu, czarnego typa zrodzonego przez otoczenie.
- Specyficzny język – oszczędny w komentarzach, lecz oddający wiernie środowiska, którym przynależy. Padają tu wulgaryzmy, terminy środowiskowe – typowe np. dla kierowców lub pilotów, charakteryzujące wykształcenie lub pochodzenie osób.
- Technika kontrastu – jest naczelną zasadą konstrukcyjną opowiadań. Dobro – zło, piękno – brzydota, marzenia – rzeczywistość, obłoki – ziemia to główne hłaskowskie opozycje.
- Nawiązywanie do technik pisarskich:
- Hemingwaya (behawioryzm, dialogowość, typ bohatera),
- Faulknera (choćby niezdzieralne piętno przeszłości),
- powieści socrealistycznej (odwrócenie schematu),
- romansu i kryminału (miłość, zdrada, zbrodnia).
Zobacz:
Jaka jest tematyka opowiadań Marka Hłaski
Zaprezentuj najciekawsze, Twoim zdaniem, opowiadania Marka Hłaski
Na czym polega nowatorstwo Marka Hłaski i skąd bierze się popularność jego prozy?