SENTYMENTALIZM – kierunek literacki i umysłowy w drugiej połowie XVIII wieku, którego patronem był słynny Jean Jacob Rousseau. Głównym hasłem sentymentalizmu, pojęciem-kluczem stało się uczucie i natura.

Literatura według tego ujęcia ma być ukazaniem wewnętrznego życia człowieka, jego prawdziwych uczuć, a także więzi międzyludzkich. Prąd ukształtował nowy typ bohatera literackiego: czułego, skłonnego do autoanalizy, przeciwstawiającego się mieszczańskiej moralności. Sentymentalizm charakteryzuje tkliwość, melancholia, nastrojowość, odrzucenie przesady i dekoracji a w jej miejsce – postulowanie prostoty.

Gatunki: liryka osobista, sielanka, powieść psychologiczno-obyczajowa (od jednej z nich – Podróży sentymentalnej Laurence’a Sterne’a – pochodzi nazwa prądu).

W Polsce sentymentalizm jednoznacznie kojarzy się z nazwiskiem i twórczością Franciszka Karpińskiego i Franciszka Dionizego Kniaźnina, a wspomnieć należy także, iż z założeń sentymentalizmu swój „pierwszy oddech” zaczerpnęła literatura romantyzmu. W mowie potocznej „sentymentalny” jest określeniem znaczącym: uczuciowy, nawet „płaczliwy”, skłonny do przesadnej czułości.