SKAMANDER – grupa poetycka działająca w dwudziestoleciu międzywojennym (od początku lat 20.), a skupiająca poetów takich jak: Julian Tuwim, Antoni Słonimski, Jan Lechoń, Jarosław Iwaszkiewicz i Kazimierz Wierzyński. Była to grupa oryginalna, która jako program głosiła… bezprogramowość. Poeci „Skamandra” zrezygnowali z redagowania obowiązującego programu, łączyły ich głównie poglądy na temat miejsca poezji we współczesnym świecie, przyjaźń i sposób życia. Grupa ta wywodzi się z tzw. „pikadorczyków” – czyli poetów organizujących imprezy (a także skandale) w warszawskiej kawiarni „Pod Pikadorem” pod hasłem „zabawy w zwalanie sztuki z piedestału” i „szargania zapleśniałych wartości”. Działalność pikadorczyków trwała zaledwie kilka miesięcy, a grupa skupiona wokół pisma „Skamander” odcisnęła silne piętno na polskiej poezji. Wprawdzie nie głosili oni programu, lecz wyraźnie wspólne było im upodobanie swobody artystycznej, niechęć do patosu i uznawanie poety za zwykłego rzemieślnika, uczciwego „pracownika poezji”. Koniec działalności tej grupy nastąpił w latach trzydziestych – wówczas to bowiem skamandryci obrali różne drogi życiowe.