Tag "Julian Tuwim"
Skamander to: Nazwa rzeki, która opływała Troję, stanowiąc jej naturalną osłonę. Według legendy rzeka wystąpiła z brzegów, by walczyć z Achillesem w obronie mordowanych przez niego młodzieńców trojańskich. Motyw można odnaleźć na kartach Iliady Homera. Na współczesnej mapie szukaj tej rzeki pod nazwą Menderez. Grupa poetycka założona w roku 1918 przez Juliana Tuwima, Antoniego Słonimskiego, Jarosława Iwaszkiewicza, Kazimierza Wierzyńskiego oraz Jana Lechonia. Głównym założeniem grupy była bezprogramowość, a jej członkowie
Po romantyczną formę poematu dygresyjnego sięgnął Julian Tuwim. Kwiaty polskie, bo tak brzmi tytuł jego utworu, stanowi współczesną realizację tego gatunku. Pisał go Tuwim w trakcie pobytu na emigracji i w rezultacie nie ukończył. Zgodnie z poetyką gatunku poemat stanowi opowieść o charakterze obyczajowym z lekkim odcieniem melodramatu. Jego bohaterką jest osierocona Aniela, córka Polki i rosyjskiego oficera Iłganowa, zastrzelonego w Łodzi w trakcie manifestacji robotników w 1905 roku. Dziewczynę
Julian Tuwim ył jedną z najznakomitszych indywidualności poetyckich dwudziestolecia międzywojennego. Wokół jego osoby narosła w pierwszych latach odzyskanej wolności atmosfera literackiej sensacji i obyczajowego skandalu. Wszystko za sprawą epatującej biologizmem Wiosny i obliczonych na prowokację gwałtownych wystąpień w kawiarni poetyckiej „Pod Picadorem”. Tutaj czytał swoje wiersze, przesiąknięte językiem ulicy, kolokwializmami i wulgaryzmami. Tutaj drażnił tradycyjnie, „mieszczańskie” gusty ostrą satyrą i szkalującym humorem. Zaznaczył się jako osobowość ekstrawertyczna, wybuchowa, namiętna. Nikt
1. Które z poniższych tytułów to utwory Bolesława Leśmiana? a) Dziejba leśna, Klechdy polskie b) Klechdy sezamowe c) Zdziczenie obyczajów pośmiertnych d) Łąka, Przygody Sindbada Żeglarza 1. Odpowiedź: a), b), c), d) Komentarz: Jasne jest, że nie znacie wszystkich utworów wszystkich pisarzy – to jest po prostu niemożliwe. Dla pocieszenia dodam, że tak naprawdę nikt nie przeczytał wszystkiego. Należy jednak orientować się w tytułach dzieł ważnych pisarzy i wiedzieć “co
Skamandryci i ich stosunku do roli poezji – ten temat został opracowany na podstawie wiedzy o epoce i grupach literackich (to ważne!) i wiersza „Do krytyków” Juliana Tuwima. W roku 1918 skończyła się trwająca od czterech lat I wojna światowa. Te okrutne lata zniszczyły bezpowrotnie starą wizję świata i rządzące nim wartości. Wojna przyczyniła się też do niezwykle szybkiego rozwoju cywilizacji technicznej. Zafascynowani nowoczesnością – przejawiającą się w rozpowszechnieniu takich wynalazków, jak kino,
Mistrz neologizmów, autor utworów bardzo poważnych i… tych dla dzieci. Julian Tuwim (1894-1953) Poeta, urodzony w Łodzi i z Łodzią często kojarzony, choć mieszkał także w Warszawie i na emigracji. Znany przede wszystkim z grupy poetyckiej Skamander, jednej z czołowych grup dwudziestolecia międzywojennego. W czasie wojny przebywał na emigracji, w 1946 r. wrócił do kraju. Możemy go więc wiązać z dwoma epokami literackimi: dwudziestoleciem międzywojennym i literaturą powojenną. Był bardzo płodnym twórcą. Pisał utwory o bardzo zróżnicowanym nastroju – wystarczy wspomnieć
Ćwiczenie kształtujące umiejętność analizy i interpretacji tekstu na poziomie rozszerzonym. Fragment 55 Julian Tuwim Do prostego człowieka Gdy znów do murów klajstrem świeżym przylepiać zaczną obwieszczenia, gdy “do ludności”, “do żołnierzy” na alarm czarny druk uderzy i byle drab, i byle szczeniak w odwieczne kłamstwo ich uwierzy, że trzeba iść i z armat walić, mordować, grabić, truć i palić; gdy zaczną na tysięczną modłę ojczyznę szarpać deklinacją i łudzić kolorowym
Tego się naucz! Musisz umieć: pokazać elementy skamandryckie w twórczości poety, pokazać jego stopniowe odchodzenie od poetyki skamandryckiej, omówić znaczenie neologizmów i ogólniej – jego twórczego stosunku do języka. Tematy, z którymi można powiązać wiersze Juliana Tuwima miasto, radość życia, humor, życie codzienne, Polska i Polacy w krzywym zwierciadle, miłość, ojczyzna, poeta i poezja. Prawdziwy skamandryta „Chcemy być poetami dnia dzisiejszego i to cała nasza wiara i cały nasz program” – pisali w pierwszym numerze
Cechy twórczości Radość życia, witalizm Neologizmy (cykl Słopiewnie) Krytyka mieszczaństwa Satyra Nurty, pojęcia Skamander Witalizm Neologizmy Groteska Antyprogramowość Możliwe tematy Krytyka mieszczaństwa Polemika z tradycją romantyczną Rola neologizmów w twórczości Tuwima Groteska i satyra w literaturze XX-lecia międzywojennego Co wtedy pisać? Bal w Operze to groteskowa wizja Polski i Polaków żywiących się kłamstwem i ideologiczną propagandą („ideolo”), kończący się katastrofą. Tuwim drwi z mieszczańskiego stylu życia, określając go jako „ciemne konanie”. Poeta kolekcjonował słowa, były one jego niezwykłą
Epoka – dwudziestolecie międzywojenne i współczesność. Entuzjazm po odzyskaniu wolności, atmosfera młodzieńczej Warszawy. Potem wojna i czasy powojenne – Tuwim zaznaje emigracji, wraca do Polski w 1946 roku – włącza się w powojenną rzeczywistość. Miejsca – Łódź – miasto rodzinne. Warszawa – w międzywojniu, Stany Zjednoczone Nurty – antymodernistyczna, nowa poezja entuzjazmu i młodości, pacyfizm, klasycyzm. Miejsce w polskiej literaturze – najważniejszy poeta grupy Skamandra, wprowadził do polskiej literatury temat
Julian Tuwim Scherzo (1) Śpiewała wesoło – i nagle w śmiech, (2) Sam śpiew ją rozśmieszył: że śpiewa. I śmiech zaczął sypać ze śpiewem jak śnieg, I śmieje się, śmieje, zaśmiewa. Bo jak się tu nie śmiać? Wydłuża się głos (3) I dźwięki, i dzwonki nawija Na nuty, na nitki, na strunki jak
Julian Tuwim Bal w operze (fragment) VIII Nocą – tylko w kasach kolejowych Beznamiętnie Ciurkające, Zaspane, A w szulerniach gejzerem gorączkowym, A w burdelach – nieodżałowane, Na dancingach – syczące szampanem, Wytrysnęły z brzaskiem dnia – kipiące, Zapienione, robaczywe pieniądze. Z portmonetek, szuflad, kieszeni, Do kieszeni, szuflad, portmonetek, Za chleb, za tramwaj, za gazetę, Za lekarstwo, za szpinak, za siennik, Do kas i z kas, Za wóz i przewóz, Do miasteczka z miasteczka, Do województw z województw, Za mleko, za gaz, Za zwierzęta, za
Julian Tuwim Do krytyków A w maju Zwykłem jeździć, szanowni panowie, Na przedniej platformie tramwaju! Miasto na wskroś mnie przeszywa! Co się tam dzieje w mej głowie: Pędy, zapędy, ognie, ogniwa, Wesoło w czubie i w piętach, A najweselej na skrętach! Na skrętach – koliście Zagarniam zachwytem ramienia, A drzewa w porywie natchnienia Szaleją wiosenną wonią, Z radości pęka pąkowie, Ulice na alarm dzwonią, Maju, maju! – – Tak to jadę na przedniej platformie tramwaju, Wielce szanowni panowie!…
Julian Tuwim Brzózka kwietniowa To nie liście i nie listki, Nie listeczki jeszcze nawet – To obłoczek przezroczysty, Pozłociście zielonawy. Jeśli jest gdzieś leśne niebo, On z leśnego nieba spłynął, Śród ogrodu zdziwionego Tuż nad ziemią się zatrzymał. Ale żeby mógł zzielenieć, Z brzozą się prawdziwą zmierzyć, Ściemnieć, smugę traw ocienić – – Nie, nie mogę w to uwierzyć. Rodzaj liryki Wiersz należy do liryki opisowo-refleksyjnej. W wierszu dominuje opis drzewa, którego obserwacja służy
Julian Tuwim Rzecz Czarnoleska Rzecz Czarnoleska – przypływa, otacza, Nawiedzonego niepokoi dziwem. Słowo się z wolna w brzmieniu przeistacza, Staje się tem prawdziwem. Z chaosu ład się tworzy. Ład, konieczność, Jedyność chwili, gdy bezmiar tworzywa Sam się układa w swoją ostateczność I woła, jak się nazywa. Głuchy nierozum, ciemny sens człowieczy Ostrym promieniem na wskroś prześwietlony, Oddechem wielkiej Czarnoleskiej Rzeczy Zbudzony i wyzwolony. Tytuł Wskazuje na motyw główny i na konteksty literackie. Jest bezpośrednią aluzją
Problematyka polityczna w literaturze dwudziestolecia międzywojennego i sposoby jej prezentacji. Omów zagadnienie na podstawie interpretacji końcowej sceny Przedwiośnia Stefana Żeromskiego i Pogrzebu prezydenta Narutowicza Juliana Tuwima. I. Był pierwszy dzień przedwiośnia. Powiał wiatr południowy i w płynne błoto zamienił stosy śniegu uzgarniane wzdłuż chodników. We włosy i w usteczka, w nozdrza, w policzki i w uszy dzieci spieszących do szkółek wiał ów wiatr suchy, odmienny. Tysiące wróbli ćwierkały radośnie, do upadłego, hardo i nieustępliwie na gzemsach odrapanych murów, na załamaniach rynien
Julian Tuwim Hymn librecisty Zawód mój: librecista. Ja pod melodie istnienia Podkładam bezsporne teksty: anagramy twojego imienia, Nieustający szopenie Nieprzerwanie śród zdarzeń i rzeczy słyszany, Syriusza z elektronem wiążący, Hiperelefanta z amebą, Niezapominajkę i niebo, Proch mój przyszły – z ogniem na kobyłę skaczącym. O, Który upodabniasz byle Wołomin Stuwrotnym Tebom! O, Który łączysz promieniem Punkt A z punktem Z, Między zerem a jednością Bystrzący nieskończonością, O, Który jesteś wrzask i szept, O, Srebrnołuki i Ukrzyżowany, Struno i ręko grająca
Na podstawie analizy i interpretacji wiersza Sitowie odpowiedz na pytanie, czym dla Juliana Tuwima jest poezja. Julian Tuwim Sitowie Wonna mięta nad wodą pachniała, Kołysały się kępki sitowia, Brzask różowiał i woda wiała, Wiew sitowie i miętę owiał. Nie wiedziałem wtedy, że te zioła Będą w wierszach słowami po latach I że kwiaty z daleka po imieniu przywołam Zamiast leżeć zwyczajnie nad wodą na kwiatach. Nie wiedziałem, że się będę tak męczył, Słów szukając dla
Interpretując wiersz Juliana Tuwima Do krytyków oraz powołując się na swoją wiedzę na temat poezji dwudziestolecia międzywojennego, określ, na czym polega zerwanie z tradycyjnym pojmowaniem roli poezji i poety w twórczości skamandrytów. Julian Tuwim Do krytyków A w maju Zwykłem jeździć, szanowni panowie, Na przedniej platformie tramwaju! Miasto na wskroś mnie przeszywa! Co się tam dzieje w mej głowie: Pędy, zapędy, ognie, ogniwa, Wesoło w czubie i w piętach, A najweselej na skrętach! Na skrętach – koliście Zagarniam
Mieszczanin w poezji Juliana Tuwima. Wstęp I „Chcemy być poetami dnia dzisiejszego i to cała nasza wiara i cały nasz program” – tak pisali w pierwszym numerze „Skamandra” skupieni wokół niego poeci. Pisali oni językiem codziennym o sprawach dnia powszedniego, o życiu codziennym miasta. Bohaterem poezji Juliana Tuwima było właśnie miasto i nowy bohater liryczny – mieszkaniec miasta, współczesny mu człowiek. Twórca ten chętnie wykorzystywał obrazek rodzajowy i poetykę rozmowy. Wstęp II Mieszkaniec miasta, człowiek żyjący w XX w.,
