Tag "Jarosław Iwaszkiewicz"
Czy kultura zagraża naturze? Odpowiedz na pytanie na podstawie wiersza Jarosława Iwaszkiewicza Europa. Według Iwaszkiewicza – kultura (w znaczeniu: cywilizacja) zagraża naturze. Kulturę stworzył człowiek, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, że jego własne dzieło może odwrócić się przeciwko niemu. Ludziom jest już „za ciasno”, nie mogą „złapać oddechu”. Zmienia się krajobraz, którego nie da się już nazwać naturalnym pejzażem, lecz sztucznym tworem. Krajobraz ten zbudowany jest w wierszu na zasadzie
Dlaczego opowiadanie Jarosława Iwaszkiewicza nosi tytuł Ikar? Inspiracją do napisania opowiadania Ikar stał się obraz Bruegla pod tym samym tytułem. Pisarz i malarz przedstawili podobne problemy, ale na różne sposoby. Bruegel za pomocą linii, plam, kolorów i światła przedstawia historię Ikara, syna Dedala, który utonął w morzu przez nikogo niezauważony. Obraz ten nawiązuje do mitu greckiego – Dedal skonstruował dla siebie i syna skrzydła z ptasich piór sklejonych woskiem, ale syn nie posłuchał ojca i wzbił
Ćwiczenie kształtujące umiejętność analizy i interpretacji tekstu na poziomie rozszerzonym. Fragment 53 Jarosław Iwaszkiewicz, Stara cegielnia […] Antoni dał mu scyzoryk, Wacek wyskoczył z baraku i skrywając się w gąszcz łopianów na narożniku nagle odwalił kamienie. Począł naprzód nakłuwać dość suchą ziemię nożem, a potem grzebać łapami, pazurami, palcami, aby jak najprędzej rozkopać to miejsce. Nachylił się nad ziemią, przypłaszczył pod krzakami i pracował jak pies dobierający się do nory
Ćwiczenie kształtujące umiejętność analizy i interpretacji tekstu na poziomie rozszerzonym. FRAGMENT 2 Jarosław Iwaszkiewicz Urania […] Uranio, muzo dnia ostatecznego Bogini końca, bogini trwałości Zniszczeń bogini i wszystkiego złego Stójże na straży domu i nicości. Weźmij mnie w swoje grzywy, ty szalona Wyszarp mi ręce, co już nie wyrosną Pogrzeb mnie, ratuj, daj swoje korony, Bym także był Uranią, nicością i sosną. Zadania: Jaka jest budowa metryczna tych dwóch strof?
Czas, miejsce, fabuła Akcję Panien z Wilka umiejscowił autor w scenerii dobrze znanej polskiemu czytelnikowi z książek Mickiewicza, Orzeszkowej, Dąbrowskiej, Żeromskiego – w ziemiańskim dworze o tradycyjnie pobielonych ścianach. Dwór w Wilku, otoczony pasmem lasów i zagajników, podobnie jak Mickiewiczowskie Soplicowo, stanowi mikrokosmos odcięty od reszty świata. Żyje własnym rytmem i ma swoją historię. Czas wydarzeń należałoby ustalić mniej więcej na rok 1929, może 1930, wiemy bowiem z tekstu, że
Poeta, prozaik, dramaturg, eseista, tłumacz… Piewca urody świata i grozy przemijania. Twórca antynomii, próbujący połączyć największe sprzeczności: pasję życia i fascynację śmiercią, ogrom uczucia i siłę nienawiści, potęgę pamięci i bezwzględność czasu, pierwiastek dionizyjski i apoliński, kunsztowny estetyzm i sztukę zaangażowaną, poetykę harmonii i dysonansu… Jego twórczość zdumiewa bogactwem tematów, nastrojów, form, konwencji artystycznych. Trudno ją jednoznacznie przyporządkować określonej tendencji artystycznej XX wieku i to chyba najlepiej świadczy o autorze. W czym tkwi siła i wartość pisarstwa Iwaszkiewicza? W sięganiu do najbardziej
Literatura romantyczna niewątpliwie najmocniej odcisnęła swe piętno nie tylko na poezji późniejszych epok, ale i na życiu wielu Polaków, przede wszystkim tych, którzy w różnych okolicznościach historycznych zmuszeni byli opuścić kraj. Ale byli też tacy, którzy za wszelką cenę usiłowali pozbyć się romantycznej schedy, pragnęli ostentacyjnie „zrzucić z ramion płaszcz Konrada” (Antoni Słonimski). Zbiorową antyromantyczną demonstrację urządzili futuryści – nawoływali do burzenia pomników, przewietrzania muzeów, kpili z „mickiewiczów i słowackih”. Futurystom nie podobało się wszystko,
Ikar Iwaszkiewicza Treści związane z lekturą, potrzebne do egzaminu Motywy Młodość, idealizm, książka – czytanie, wojna, obojętność, samotność. Powyższe motywy to tematy godne egzaminu, dojrzewanie i książka nawet już w egzaminacyjnych testach gościły. Powtórz: Informacje o bohaterach młodych, dojrzewających, takich, którzy ponieśli klęskę w zderzeniu z otaczającym ich światem: znasz przecież Ikara, Romea i Julię, Holdena z Buszującego w zbożu Salingera, Siłaczkę – Stasię Bozowską, młodych bohaterów walczących z okupantem
Przemijanie stanowi oś konstrukcyjną opowiadań: Panny z Wilka i Brzezina. Bohaterowie obydwu powracają do znanych im z przeszłości miejsc i konfrontują swoje wspomnienia z aktualnymi spostrzeżeniami i przeżyciami. Bohater Panien… widzi starość swojego wuja, przygasającą urodę znajomych dziewcząt i co najbardziej dramatyczne – zmiany w sobie samym. Wypaliły się w nim dawne uczucia, umarły niegdysiejsze pasje. Przywołaj scenę, w której Wiktor dotyka ręki Julci i czuje, że nie tylko skóra
SKAMANDER – grupa poetycka działająca w dwudziestoleciu międzywojennym (od początku lat 20.), a skupiająca poetów takich jak: Julian Tuwim, Antoni Słonimski, Jan Lechoń, Jarosław Iwaszkiewicz i Kazimierz Wierzyński. Była to grupa oryginalna, która jako program głosiła… bezprogramowość. Poeci „Skamandra” zrezygnowali z redagowania obowiązującego programu, łączyły ich głównie poglądy na temat miejsca poezji we współczesnym świecie, przyjaźń i sposób życia. Grupa ta wywodzi się z tzw. „pikadorczyków” – czyli poetów organizujących
Jarosław Iwaszkiewicz Urania Uranio, sosno, siostro — tak ciebie nazywam Bo palcem pnia swojego ukazujesz niebo Wiatr co się w twojej czarnej grzywie zrywa Zacicha dołem. Siostro, wzywam ciebie Jak niegdyś wróże w koronach z jemioły Abyś wytrwała w progu mego domu I strzegła kwiatu, owocu i pszczoły I serc co tutaj gasną po kryjomu. Uranio, muzo dnia ostatecznego Bogini końca, bogini trwałości Zniszczeń bogini i wszystkiego złego Stójże na
Autor Jarosław Iwaszkiewicz – prozaik, poeta, dramaturg, eseista, tłumacz. Zaistniał w świecie literackim w 1918 r., kiedy to w Warszawie związał się z grupą młodych poetów skupionych wokół pisma Pro Arte et Studio i głośnego kabaretu Pikador. Wkrótce ugrupowanie to przyjęło nazwę Skamander i stało się obok futurystów bardzo głośną artystyczną kontestacją. Jako prozaik Iwaszkiewicz osiągnął dojrzałość artystyczną bardzo wcześnie. Już wydane łącznie w 1933 r. opowiadania Panny z Wilka
Chronologiczny przegląd poezji współczesnej – według dat debiutów Przed rokiem 1920 LEOPOLD STAFF (1878-1957) – określany jako poeta trzech pokoleń. Choć debiutował w Młodej Polsce (Sny o potędze, 1901) wierszami przesyconymi duchem nietzscheanizmu, był bardzo aktywny również w dwudziestoleciu (m.in. Ścieżki polne, Wysokie drzewa, Barwa miodu). Utożsamiany z poetycką elegancją i spokojem, po wojnie wydał tradycyjny tom Martwa pogoda (1946), by w 1954 roku kompletnie zaskoczyć nowoczesną formą (Wiklina). JAROSŁAW IWASZKIEWICZ (1894-1980) – debiutował w 1915 roku,
Literatura biograficzna, autobiograficzna Zacznij: (Auto)biografia to podstawowe tworzywo pisarskie w literaturze polskiej XX w. Sporo wątków autobiograficznych zawiera twórczość choćby Tadeusza Konwickiego czy Kazimierza Brandysa. Formy literatury biograficznej to: dziennik (pisany dla samego siebie lub z myślą o publiczności literackiej), pamiętnik, pamiętnik mówiony (np. rozmowa, długi wywiad), alfabet, niby-dziennik (autobiograficzna hybryda). Rozwiń: Dziennik to zbiór notatek, refleksji, zapisków prowadzonych zwykle przez długi czas. Nie jest wynalazkiem XX w., ale dopiero wtedy stał się tak
Czesław Miłosz W 1980 r. otrzymał literacką Nagrodę Nobla. Debiutował jeszcze przed wojną, wydał dwa tomy wierszy w 1933 i 1936 r. Związany był z grupą Żagary. Konstanty Ildefons Gałczyński Debiutował przed wojną (1929 – Porfirion Osiełek, 1934 – Ludowa zabawa). Po wojnie znany jako typ artysty-wesołka, który ożywia tradycje Sowizdrzała, ukazuje człowieka w pełnej krasie – z wadami i śmiesznostkami, odwołuje się do jarmarcznej, ludowej sztuki. Znane są następujące dzieła Gałczyńskiego: Niobe, Pieśni, Wit Stwosz, Zaczarowana dorożka, Kolczyki
To jedyny skamandryta, który przetrwał wojnę i okupację w kraju. Jeszcze w dwudziestoleciu zdobył sobie należytą sławę i wraz z żoną stworzył ośrodki życia literackiego i towarzyskiego w swoich domach: najpierw w willi Aidzie, a potem w dworze w Stawisku. Po wojnie Iwaszkiewicz pełnił funkcję redaktora naczelnego Twórczości i prezesa Związku Literatów Polskich. Był bardzo utalentowanym i wszechstronnym literatem – bo nie tylko poetą. Prozaikiem – autorem wielu opowiadań i trzytomowej powieści pt. Sława i chwała, dramaturgiem, a także eseistą i tłumaczem (z angielskiego, francuskiego, duńskiego i rumuńskiego).
Członkowie grupy Skamander różnili się między sobą i ich twórczość budzi zupełnie odmienne skojarzenia. Kazimierz Wierzyński – to witalizm, energia „tryskająca z wierszy”. Jarosław Iwaszkiewicz – podąża w kierunku estetyzmu i klasycznej formy poezji. Antoni Słonimski – z kolei prezentuje bunt, demonstruje swoje ciągłe niepogodzenie się ze światem. Oto utwory z międzywojnia, które charakteryzują tych poetów: Kazimierz Wierzyński – słynny wiersz Zielono mam w głowie… z tomu Wiosna i wino. Jest to typowa poetycka wykładnia pojęcia młodości jako programu
Trzy może najistotniejsze: Prolog, Erotyk, Szczęście to ośmiowersowe liryczne wiersze, które zdradzają typowy dla Iwaszkiewicza estetyzm, wielką dbałość o kunsztowną formę przy zdawałoby się błahych tematach. Taki kontrast – lekki ulotny temat, drobny obiekt opisu i artyzm kompozycji – eksponuje kunszt poetycki, przy czym błahy temat bynajmniej nie wyklucza refleksji filozoficznej. Popatrzmy na utwory: Prolog – to niejako wyjaśnienie genezy zbioru. Poeta tłumaczy, skąd wzięły się Oktostychy, poruszając zarazem kwestię, skąd
