MOD MODERNIZM Charakterystyka epoki
Wielka reforma teatru – to ważne wydarzenie epoki Mianem tym określa się akcję ludzi teatru: dramatopisarzy, reżyserów, którzy wystąpili przeciw naturalizmowi i realizmowi w teatrze. Przeciw iluzjonizmowi i próbom odtworzenia na scenie rzeczywistego świata (m.in. przez sprowadzanie zwierząt na scenę, rozpylanie potrzebnych zapachów, drobiazgowość stroju itp.; np. w sztuce Rzeźnicy wieszano autentyczne połcie mięsa, w innych wypuszczano na scenę kury). Nowatorom nie podobała się ta maniera, podobnie zresztą jak gra aktorska, pełna patosu, przesadnej dykcji
Czas trwania epoki 1890-1918 Rok 1890 – przyjmuje się za początek Młodej Polski ze względu na debiuty poetów młodopolskich. Kres epoki to rok 1918 – data umotywowana historycznie – koniec I wojny światowej, odzyskanie niepodległości, początek dwudziestolecia międzywojennego. Uwaga – modernizm nie oznacza kresu pozytywizmu. Obie epoki w latach 90. funkcjonowały równolegle, a nawet właśnie w tych czasach powstawały największe dzieła pozytywistyczne. Obraz epoki Przełom wieków XIX i XX. Były
Sztuka europejska Dzieckiem tej epoki w dziedzinie sztuki jest niewątpliwie impresjonizm. Dodajmy: dzieckiem genialnym i ukochanym, i tym, które zrobiło wielką karierę. Początek, czyli rok 1872, gdy Monet wystawił swój słynny obraz Impresja, wschód słońca – wcale tego nie wróżył. „Impresja” – zadrwili z pogardą konserwatywni malarze, o których dziś cicho. „Impresjoniści” – ironicznie nazwali nowatorskich twórców, myśląc „patałachy” o malarzach takich, jak Monet, Manet, Cézanne… Spróbujcie dziś kupić obraz któregoś „patałacha”. Édouard Manet, Śniadanie na
Filozofowie epoki Arthur Schopenhauer (Schopenhaueryzm) Filozofia pesymistyczna; zgodna z duchem epoki. Życie jest pasmem cierpień, dąży do katastrofy, tymczasem człowiek marzy o szczęściu – i wciąż spotyka go rozczarowanie. Ukojenie dają tylko: sztuka, natura, nirwana (niebyt) – motyw filozofii buddyjskiej. Dzieło: Świat jako wola i wyobrażenie Friedrich Nietzsche (Nietzscheanizm) Filozofia buntu przeciw zastanym wartościom, przeciw przeciętności i słabości człowieka. Nietzsche głosi wolę mocy oraz kult nadczłowieka – silnej jednostki, pełnej energii, uprawnionej do władzy nad
