Temat „rodzina” w szkolnych wypracowaniach ujmowany jest na wiele różnych sposobów. Czasem możemy trochę „pokombinować” i pokazać rodzinę w przemówieniu bądź oskarżeniu.
List
Najłatwiejszą z omawianych form jest list. Listy dzielimy na prywatne i urzędowe. My zajmiemy się formą pojawiającą się na pracy klasowej czy egzaminie, czyli listem, w którym musisz komuś opowiedzieć o swoim ulubionym bohaterze literackim, filmie, przyjacielu czy właśnie rodzinie.
Na przykład:
W formie listu do przyjaciela opisz swoją rodzinę.
albo
Rodzina w moim życiu – forma listu.
Co musi być w takim liście?
Na pewno wszystko, co potrzebne jest do omówienia tematu. Nim jednak zaczniesz opowiadać o swojej rodzinie, pamiętaj, że list musi mieć formę listu! Co to znaczy? List musisz do kogoś adresować, np. do babci, cioci, koleżanki.
• Kochani Rodzice!
• Droga Małgosiu!
• Dzień dobry, Babciu!
• Witaj, Marku!
• Ukochana Mamusiu!
• Szanowni Państwo!
• Dzień dobry, Marto!
Dalej umieszczamy króciuteńki jedno-, dwuzdaniowy wstęp (w mniej oficjalnych listach możemy go opuścić).
• Dziękuję za list!
• Ogromnie się cieszę, że do mnie napisałaś – teraz kolej na mnie.
• Przepraszam, że tak długo nie pisałem.
• Wczoraj dostałem Twój list i od razu piszę do Ciebie.
Potem przechodzimy do omówienia „zadanego” tematu. W naszym przypadku możemy to zrobić następująco:
• Cieszę się, że wreszcie mnie odwiedzisz i poznasz osobiście moją rodzinę. Nim jednak to się stanie, pozwól, że przedstawię Ci w liście moich najbliższych…
• Pytasz, jacy są moi rodzice i brat? Z przyjemnością Ci o nich opowiem…
• Nigdy nie sądziłam, że rodzina jest tak ważna w moim życiu, dopiero teraz, kiedy nie widziałem ich od miesiąca, stwierdziłam, że bardzo mi ich brakuje. Dlaczego?
List może i powinien zawierać elementy charakterystyki naszych najbliższych osób. Ale uważaj, by przez przypadek nie stał się wyłącznie charakterystyką!
Jak kończymy list?
Po wyczerpaniu tematu możemy zapytać osobę, do której piszemy, co sądzi o swojej rodzinie lub poprosić ją, by nam ją opisała. Każdy list musi mieć zakończenie:
• Na tym kończę – Basia.
• Pozdrawiam Cię serdecznie – Anka.
• Czekam na szybką odpowiedź – Agnieszka.
• Proszę napisz szybko, co u Was słychać – Robert.
List może posiadać postscriptum. W PS piszemy zazwyczaj to, o czym zapomnieliśmy w liście lub na koniec coś sobie przypomnieliśmy.
Uwaga!
Wielkiej litery w liście używamy nie tylko przy imieniu i nazwisku adresata, ale także wtedy, gdy mówimy o nim za pomocą innego słowa, na przykład zaimka: Twoim, Ty, Ciebie.
Zobacz:
Przemówienie
Istnieje wiele różnych przemówień. Może być przemówienie prezydenta (oficjalne) lub przemówienie okolicznościowe, na przykład na ślubie czy spotkaniu rodzinnym. Najkrótszym przemówieniem jest toast wznoszony na obiadach, przyjęciach – tych urzędowych i tych w gronie przyjaciół.
Niejednemu wytrawnemu politykowi czy dyplomacie trudno ułożyć i wygłosić dobre przemówienie. Dlaczego? Bo przemówienie, ani to oficjalne, ani rodzinne, nie może być zbyt długie i nudne. W obu przypadkach istnieje obawa, że słuchacze albo zasną, albo zaczną szeptać między sobą.
Przemówienie także może być formą Twojego wypracowania na temat rodziny, na przykład:
Moja rodzina – forma dowolna.
Moje miejsce w rodzinie.
lub
Dlaczego rodzina jest ważna w życiu człowieka.
Od czego zacząć przemówienie?
Zwrot do słuchaczy zależy od tego, do kogo przemawiamy. I tak możemy zacząć:
• Szanowni Zebrani!
• Drodzy Przyjaciele!
• Koleżanki i Koledzy!
• Rodacy!
• Kochana Mamo, Kochany Tato, Szanowni Goście!
• Droga Rodzino!
• Szanowni Państwo!
• Panie i Panowie!
I co dalej?
Krótko wyjaśniamy okazję naszego spotkania. Jeśli jest to przemówienie, które mamy wygłosić w gronie rodzinnym lub koleżeńskim, można zacząć od anegdoty, wspomnienia czy żartu. Uwaga! Nie przypominajmy jednak sytuacji, w której wujkowi zapaliła się od papierosa kieszeń marynarki, a ciocia przesoliła świąteczny obiad.
W przemówieniach wygłaszanych w sytuacjach bardzo oficjalnych wystarczy tylko na początku podkreślić, dlaczego doszło do tego spotkania.
W dalszej części powinny się też znaleźć:
- częste zwroty do słuchaczy – można powtórzyć te podane przy rozpoczęciu,
- pytania, na które mówca odpowiada sobie sam,
- pytania retoryczne, tzn. takie, na które nie spodziewa się odpowiedzi.
Przemówienia oficjalne są pełne długich i kunsztownie zbudowanych zdań. Natomiast mowy wygłaszane w gronie rodzinnym mogą być na znacznie większym luzie.
Jak napisać przemówienie na temat rodziny?
- może to być przemówienie skierowane do gości zebranych na rodzinnym obiedzie z okazji „którejś” rocznicy ślubu rodziców,
- bardziej oficjalne przemówienie do koleżanek i kolegów o swoim miejscu w rodzinie,
- przemówienie do Parlamentu Dziecięcego, w którym opowiemy o roli współczesnej rodziny.
Oto jak może wyglądać przemówienie na rodzinną uroczystość:
Kochana Mamo,
Kochany Tato,
Szanowni zebrani Goście!
Dzisiaj mija dwadzieścia lat od dnia Waszego ślubu. Dlatego z tej miłej okazji chciałbym powiedzieć parę słów.
Nie wszyscy o tym wiedzą, ale nie doszłoby do tego ślubu, gdyby mama omyłkowo nie wsiadła do pociągu jadącego do Krakowa, nie pomyliła bagaży i nie wysiadła na maleńkiej stacji, na której miłego studenta medycyny wzięła za nałogowego podrywacza. Dzięki jednak serii tych pomyłek mamy wspaniałą okazję do dzisiejszego spotkania.
Dwadzieścia lat wspólnego życia, rodzinnego życia, troje dzieci, to – jak podkreślają oboje – najwspanialszy dorobek życia, którego nie zamieniliby na żadne dobra materialne.
Nie mogę mówić o całym życiu małżeńskim moich rodziców, bo mam tylko trzynaście lat, wiem jednak z opowieści rodziców i siostry, jak wyglądało to na początku.
Oboje studiowali, gdy urodziła się Marysia, moja starsza siostra. Nie było im wtedy łatwo. Gdy pojawiłem się na świecie ja, mama zrezygnowała z kariery naukowej, nigdy jednak nie narzekała, że poświęciła się dla domu i dzieci. Zawsze uśmiechnięta i pogodna umiała znaleźć czas dla całej naszej trójki. Tata dużo pracował, brał dodatkowo dyżury, by tylko zapewnić naszej rodzinie utrzymanie.
Kochani! Nie da się zaprzeczyć, że rodzina stanowi pierwszą szkołę życia. A moja rodzina była i jest ciągle najwspanialszą szkołą na świecie! Rodzice uczą mnie szacunku do innych i pokazują, jak opiekować się słabszymi i samotnymi. Uczą też, jak należy wywiązywać się ze złożonych obietnic i przyjętych na siebie obowiązków. Uwierzcie, że nie zawsze jest mi łatwo, szczególnie, gdy w sobotnie przedpołudnie sprzątam swój pokój.
Nigdy też słowa i poglądy rodziców nie rozmijają się z ich czynami. Dzięki temu nie umiem kłamać, choć czasami, kiedy w szkole dostanę pałkę, bardzo bym chciał to zrobić.
Pragnę, aby w przyszłości moja rodzina była podobna do tej, w której się wychowuję. Na koniec mogę stwierdzić – mam fantastyczną rodzinę.
Zobacz:
Oskarżenie
Podobnie jak list i przemówienie, oskarżenie jest formą wypowiedzi skierowaną do kogoś. Oskarżenie różni się od przemówienia tym, że musi być w nim zawarta informacja, kogo i o co oskarżamy!
Również wypracowanie o rodzinie można napisać w formie oskarżenia. Ale uważaj, jak sformułowany został temat. Oskarżenie pasuje na przykład do:
Dzisiejsza rodzina przestała być schronieniem i ostoją. Młodzież i dzieci wolą towarzystwo swoich rówieśników niż rodziców. Dlaczego? Rodzice i dzieci – oceń tę relację na podstawie obserwacji i przemyśleń.
Początek – zwrot do słuchaczy:
• Szanowni Państwo!
• Panie i Panowie!
• Sędziowie i Ławo Przysięgłych!
• Szanowni Zgromadzeni!
Jak wprowadzać argumenty oskarżenia?
• Kolejnym powodem niszczącego działania takiej rodziny jest…
• Nie można zapomnieć o…
Należy wspomnieć o…
• Następny argument przemawiający za moim twierdzeniem to…
• To sprawa bezdyskusyjna…
• To kwestia, w której nie będę polemizował, ponieważ…
• Nie można przemilczeć problemu…
• Czy to aby wszystkie powody, dla których…
• Podkreślam, że …
• Po pierwsze… Po drugie…
• Twierdzę jednak, że…
• W tej kwestii – wystarczy. Przeanalizujmy inny problem…
• Oskarżam… o to, że…
Jak zakończyć oskarżenie?
Musimy zebrać wszystkie nasze argumenty i odwołać się do tematu pracy. Na przykład:
• Na pytanie postawione na początku można śmiało odpowiedzieć, że…
• Wolałbym się mylić, ale, niestety, moje argumenty potwierdzają…
• To ciężkie oskarżenia, przykro mi jednak, że prawdziwe…
• Po zsumowaniu wszystkich argumentów stwierdzam, że…
Tak może wyglądać rozwinięcie oskarżenia przy temacie pierwszym:
Oskarżam statystycznych rodziców Kowalskich o to, że w pogoni za karierą i pieniędzmi nie mają czasu dla swoich dzieci. Po pracy przychodzą zmęczeni i chcą mieć tylko spokój. A to, gdzie przebywa ich dziecko i czy ma odrobione lekcje, nie interesuje ich. Pytani, czy interesują się dziećmi, twierdzą, że dają im pieniądze. Według nich to wystarczy. Podkreślam, że właśnie te dzieci, zaniedbane uczuciowo, a dysponujące dużym kieszonkowym najczęściej sięgają po narkotyki. Pamiętajmy, że rodzina powinna zapewnić ciepło i oparcie dla swoich członków.
Nie można przemilczeć braku zrozumienia w rodzinie statystycznych Kowalskich. Podczas sporu dziecka z nauczycielem zawsze przyznają rację szkole. Nie próbują nawet dowiedzieć się od dziecka, czy to, co mówi nauczyciel, jest prawdą. Dlatego oskarżam rodzinę o to, że nowe młode pokolenie jest zamknięte w sobie i nieufne…
Zobacz:
https://aleklasa.pl/bez-kategorii/c337-angielski/topika-domu-i-rodziny-w-literaturze