Gdybyś miał powołać Stowarzyszenie Najlepszych Przyjaciół, którzy bohaterowie literatury dostąpiliby zaszczytu wstąpienia do tego grona? Uzasadnij swój wybór.
Ruda dziewczynka, o której włosach na pewno mówiłabym: kasztanowe, bo wobec przyjaciół trzeba być delikatnym, mały rycerz i… półbóg, którego jedynym słabym punktem była… pięta – to osoby, które na pewno otrzymałyby ode mnie legitymację Stowarzyszenia Najlepszych Przyjaciół.
Dlaczego akurat oni? Wszystkich tych bohaterów, żyjących w różnych czasach i miejscach, łączy jedno: bardzo poważnie traktowali przyjaźń. Ania z Zielonego Wzgórza, egzaltowana nastolatka z Avonlea, zaprzyjaźniła się z Dianą, pulchną brunetką z sąsiedztwa. I choć rodzice dziewczynki bywali przeciwni tej znajomości, zwłaszcza po nieszczęśliwym przypadku, kiedy to Ania z powodu swego roztrzepania napoiła winem nieszczęsną Dianę, ona walczyła o tę przyjaźń. Losy dziewczynek potoczyły się różnie: Diana szybko wyszła za mąż, Ania wyprowadziła się od swych opiekunów, a jednak nie przeszkadzało to w kontynuowaniu przyjaźni. Godne pochwały okazało się to, że Ania traktowała przyjaźń jako poważną relację na całe życie. I żadna zmiana nie była w stanie jej przekreślić.
Achilles, antyczny rycerz, gdy zabito jego przyjaciela, Patroklesa, by go pomścić, powrócił na pole walki, choć wcześniej przysięgał nie walczyć, skłócony z wodzem Agamemnonem… Pomszczenie przyjaciela okazało się dla Achilla ważniejsze od ambicji i rzeczywiście zabił Hektora, który Patroklesowi odebrał życie. Lojalność wobec przyjaciela i rozpacz po jego śmierci świadczyły o tym, jak wielkie było przywiązanie półboga do Patroklesa.
Równie wielką lojalnością, a także wspaniałomyślnością wobec przyjaciół wykazywał się bohater Trylogii, Michał Wołodyjowski. Mały rycerz, choć początkowo śmiertelnie obrażony na Ketlinga i gotów go zabić, wybaczył mu nawet miłość do ukochanej Krzysi. Mało kogo byłoby stać na taką bezinteresowność i wspaniałomyślność: mały rycerz mógł przecież zabić Ketlinga w pojedynku, a Krzysię skazać na klasztor, wolał jednak sam być nieszczęśliwy, niż unieszczęśliwić i siebie, i przyjaciela. Lojalny bywał zresztą do bólu także wobec innych przyjaciół: Podbipięty, Zagłoby czy Kmicica.
Mówi się, że w dzisiejszych czasach, pogoni za pieniędzmi i karierą, prawdziwa, bezinteresowna przyjaźń nie istnieje. Tym bardziej ceniłabym wymienionych wcześniej bohaterów, dla których znaczyła ona bardzo wiele.
Komentarz
Wypracowanie bardzo dobre
- Właściwy dobór postaci – z różnych lektur i czasów… Późniejsze uzasadnienie też przekonuje do tego wyboru.
- Wyraźny wstęp, a w nim godne uwagi zastąpienie imion bohaterów ich jednoznacznymi, króciutkimi charakterystykami, świadczącymi o dobrej znajomości lektur. Plus za ciekawe sformułowanie „otrzymałaby ode mnie legitymację Stowarzyszenia Najlepszych Przyjaciół”. Odświeża język. Świadczy o wyobraźni autorki – jak stowarzyszenie, to i legitymacja…
- Umiejętne połączenie wstępu z rozwinięciem – za pomocą pytania: „Dlaczego akurat oni?”. Takie pytanie wzmaga ciekawość czytelnika i podnosi temperaturę wypowiedzi.
- Znalezienie wspólnej cechy wszystkich wymienionych bohaterów: bardzo poważnie traktowali przyjaźń.
- Uzasadnienie, dlaczego każdy z bohaterów był dobrym przyjacielem – autorka, bo traktowała przyjaźń jako poważną relację na całe życie, Achilles, bo przyjaźń była dla niego ważniejsza od ambicji; i Michał Wołodyjowski, ponieważ był lojalny i wspaniałomyślny wobec przyjaciół oraz wolał sam cierpieć, niż unieszczęśliwić i siebie, i przyjaciela.
- W zakończeniu inteligentny sposób nawiązania do czasów współczesnych.
Czego zabrakło
Można było jeszcze parę zdań dopisać o tym, że Michał Wołodyjowski i Ketling mieli podobną hierarchię wartości i z tego wynikało, że razem zginęli w twierdzy kamienieckiej, chociaż mogli się poddać i uratować. Honor jednak nie pozwolił im złamać wcześniej złożonej przysięgi, że obronią zamek i się nie poddadzą. Ta wspólna decyzja przypieczętowała przyjaźń Michała Wołodyjowskiego i Ketlinga.
Przykład innego wstępu
Na moją listę członków Stowarzyszenia Najlepszych Przyjaciół byłoby się bardzo trudno dostać. Idealni literaccy przyjaciele musieliby spełniać następujące wymagania: powinni być lojalni, poważnie traktować przyjaźń, sprawdzać się i w codziennych, i w podbramkowych sytuacjach i… nie przynudzać.
Tak więc z listy wypadłby lojalny, ale niekiedy narzucający się ze swym towarzystwem i nadmiernie skupiający na sobie uwagę Zagłoba czy niezbyt inteligentna Diana Barry. Myślę, że po ostrej selekcji na tej liście pozostaliby: Ania z Zielonego Wzgórza, Michał Wołodyjowski i… Achilles.
Przykład innego zakończenia Stowarzyszenie Najlepszych Przyjaciół w wyżej przytoczonym składzie na pewno stanowiłoby zgraną grupę ludzi bardzo różnych, których łączyłyby jednak wspólne zasady i wartości: lojalność, uczciwość i wierność.
Jaki inny zestaw postaci mógł się pojawić w tym wypracowaniu?
- Mały Książę – bo żegnając się z lotnikiem, umiał go pocieszyć i pokazać, że można pozostać czyimś przyjacielem, nawet będąc nieobecnym.
- Antygona – bo była bezkompromisowa i lojalna jako siostra, zapewne też taka sama okazałaby się w przyjaźni.
- Andrzej Kmicic – bo cechowała go lojalność – błagał o ocalenie życia przyjaciół, będąc w służbie u Radziwiłła (Potop).
- Zagłoba – bo wesoły kompan i niejednokrotnie wyratował z opresji swych przyjaciół, sprytny i zaradny, uratował m.in. Helenę, wywożąc ją z niebezpiecznego miejsca w kobiecym przebraniu (Ogniem i mieczem), zajął się Basią po śmierci Wołodyjowskiego (Pan Wołodyjowski), podstępem uwolnił też pana Wołodyjowskiego i przyjaciół, wywodząc w pole Rocha Kowalskiego, wiozącego ich na śmierć, ocalił też Kmicica, odkrywszy, że wystąpił do Radziwiłła z prośbą o uratowanie życia przyjaciół, a jedynie książę go oszukał (Potop).
Zobacz:
https://aleklasa.pl/gimnazjum/c268-prace-pisemne/praca-domowa-jezyk-polski/charakterystyka-temat-twoj-ulubiony-bohater-literacki-jeziorkowska-byla-drobna-choc-nie-chuda-rozowa-jak-paczek-rozy-jasnowlosa-ale-wlosy-miala-widocznie-po-chorobie-ob