Poetycka grupa Skamander wywodzi się z grupy pikadorczyków – organizatorzy słynnych imprez „Pod Picadorem” w kilka miesięcy po rozwiązaniu ogłosili się poetycką grupą o nazwie Skamander i urządzili reklamowy wieczór przy ulicy Karowej.
Skład grupy:
- Julian Tuwim,
- Antoni Słonimski,
- Jan Lechoń,
- Jarosław Iwaszkiewicz,
- Kazimierz Wierzyński.
Nazwa pochodzi od mitologicznej rzeki Skamander, poeci zaś wzięli ją bezpośrednio z Akropolis Stanisława Wyspiańskiego: „Skamander połyska, wiślaną świetlący się falą” – i nazwali tak również miesięcznik poetycki. Skamander – pismo stał się trybuną postulatów Skamandra – grupy poetów.
Postulaty:
- Programowa zapowiedź bezprogramowości. Poeci Skamandra nie chcą określać wspólnego programu. Łączy ich przyjaźń i ogólne poglądy na temat poezji, poza tym obierają różne techniki twórcze.
- Prawo do swobody artystycznej, niechęć do patosu i kult talentu.
- Poeta niech będzie rzemieślnikiem i uczciwym pracownikiem, a nie „nadludzką istotą”.
- Cały program tej poezji – to młodość jako temat i siła twórcza.
Lata 30. to koniec działalności grupy Skamander. Rozeszły się drogi poetów przyjaciół, obrali różne kariery, poróżniły ich także poglądy polityczne. Lechoń i Iwaszkiewicz objęli stanowiska dyplomatyczne za granicą, Wierzyński związał się z prawicowym obozem sanacji, Słonimski zajął się publicystyką, a Tuwim – czołowy poeta Skamandra – podejmował coraz poważniejsze, krytykujące rzeczywistość tematy.
Uwaga!
Grupa Skamander – ogłosiła swoje istnienie publiczności w grudniu 1919 roku – pięciu poetów Pikadora nazwało się teraz Skamandrem. Będą wydawać miesięcznik literacki pt. Skamander. Nazwę wymyślił Lechoń i on wygłosił przemówienie, zaznaczając bezprogramowość grupy i związek poetów oparty na prawie „duchowego pokrewieństwa”.
Zobacz: