Sławomir Mrożek to prozaik, dramaturg i grafik. Debiut twórcy przypada na koniec lat 50. (1957 – Słoń, 1958 – Wesele w Atomicach – zbiór opowiadań, 1958 – Policja – debiut dramaturgiczny).
Mrożek od razu zadeklarował się jako twórca oryginalny. Drwił z rzeczywistości, używał parodii, paradoksu, groteski, by ukazać bezsens i absurd świata.
Jego twórczość charakteryzuje:
- abstrakcyjny dowcip językowy (czasem jest protestem przeciw zafałszowaniom oficjalnej mowy naszego języka);
- „anatomia upodlenia” – przestroga i analiza następującej prawidłowości: zagrożenie atakuje samotnego i osaczonego człowieka; człowiek buntuje się, lecz ulega groźnej sile, poddaje się jej, a nawet zaczyna z nią współdziałać (np. Męczeństwo Piotra Oheya);
- krytyczny i sceptyczny stosunek do mitów i kanonów polskich, (wieszcza, inteligenta, bohatera romantycznego) – problem Polaka wobec Europy – często podejmuje Mrożek w swoich utworach.
W dramaturgii Mrożka króluje:
- groteska i szyderstwo (ze współczesności i ustroju socjalistycznej ojczyzny – ale i z romantycznych mitów polskich);
- absurd – który obnaża absurdy rzeczywistości, zagrożenia z nich wynikające dla psychiki człowieka;
- humor – obrazujący absurdy życia;
- parodia – np. Gombrowicza, Sartre’a, Kafki.
Najważniejsze dramaty Mrożka:
- Męczeństwo Piotra Oheya,
- Indyk,
- Tango (1964),
- Emigranci,
- Rzeźnia;
- jednoaktówki – np. Na pełnym morzu.
Zobacz: