Sławomir Mrożek to prozaik, dramaturg i grafik. Debiut twórcy przypada na koniec lat 50. (1957 – Słoń, 1958 – Wesele w Atomicach – zbiór opowiadań, 1958 – Policja – debiut dramaturgiczny).

Mrożek od razu zadeklarował się jako twórca oryginalny. Drwił z rzeczywistości, używał parodii, paradoksu, groteski, by ukazać bezsens i absurd świata.

Jego twórczość charakteryzuje:

  • abstrakcyjny dowcip językowy (czasem jest protestem przeciw zafałszowaniom oficjalnej mowy naszego języka);
  • „anatomia upodlenia” – przestroga i analiza następującej prawidłowości: zagrożenie atakuje samotnego i osaczonego człowieka; człowiek buntuje się, lecz ulega groźnej sile, poddaje się jej, a nawet zaczyna z nią współdziałać (np. Męczeństwo Piotra Oheya);
  • krytyczny i sceptyczny stosunek do mitów i kanonów polskich, (wieszcza, inteligenta, bohatera romantycznego) – problem Polaka wobec Europy – często podejmuje Mrożek w swoich utworach.

W dramaturgii Mrożka króluje:

  • groteska i szyderstwo (ze współczesności i ustroju socjalistycznej ojczyzny – ale i z romantycznych mitów polskich);
  • absurd – który obnaża absurdy rzeczywistości, zagrożenia z nich wynikające dla psychiki człowieka;
  • humor – obrazujący absurdy życia;
  • parodia – np. Gombrowicza, Sartre’a, Kafki.

Najważniejsze dramaty Mrożka:

  • Męczeństwo Piotra Oheya,
  • Indyk,
  • Tango (1964),
  • Emigranci,
  • Rzeźnia;
  • jednoaktówki – np. Na pełnym morzu.

Facebook aleklasa 2

Zobacz:

Sławomir Mrożek

Sławomir Mrożek – twórczość

Sławomir Mrożek – jak pisać o…

Tango – Sławomir Mrożek

Sławomir Mrożek – jego rola w literaturze polskiej