Tag "literatura epoki romantyzmu"
Nie ma romantyzmu bez bohatera romantycznego. Jest to postać zrośnięta z epoką, organizująca większość utworów – symbol młodego człowieka pierwszej połowy XIX w. Jest czymś na wzór znajomego, to symbol, uosobienie, do którego ciągle powracamy. Jest może dziwaczny, czasem nie wiadomo, czy żywy, czy martwy – ale na pewno nie jest nudny. Zarysujmy schemat ogólny Młodość bohatera romantycznego określona jest przez: samotność, poczucie wyobcowania wśród ludzi, wrażliwość, bunt wobec świata. Młody
Mapa informacji o romantyzmie polskim – ujęta w sześć punktów – wygląda tak: I. Początek 1818 – Kazimierz Brodziński wydał O klasyczności i romantyczności – teoretyczną podbudowę romantyzmu. 1822 – Adam Mickiewicz wydał Ballady i romanse – praktyczną realizację ideałów romantyzmu. Ważną osobowością, propagującą ideologię romantyzmu był także Maurycy Mochnacki – filozof, krytyk literacki, artysta. II. „Trzon” literatury romantycznej stanowi dorobek trzech wieszczów: Adam Mickiewicz – (Grażyna, Konrad Wallenrod, Dziady, Pan Tadeusz, liryki lozańskie
Jaki obraz miłości odnajdziemy w literaturze romantycznej? Miłość jest dla romantyków najważniejszym doświadczeniem egzystencjalnym. Źródłem szczęścia i cierpienia jednocześnie. W związku z tym była w romantyzmie jednym z uprzywilejowanych tematów literackich. Romantyzm programowo oddzielał miłość od tradycyjnie przypisywanych jej atrybutów szczęścia, jak np.: udane życie rodzinne, wspólne wychowanie dzieci czy namiętność i erotyczna satysfakcja. Miłość romantyczna, której wizerunek napotkamy w literaturze, jest: szalona – nie liczy się z realiami i zdrowym rozsądkiem; nieszczęśliwa – prowadzi do
