Poezja lingwistyczna to silna i ważna orientacja w powojennej poezji. Nazwa jej pochodzi od słowa lingua (język). Tendencja ta ukształtowała się na przełomie lat 50. i 60.
Jej założenie brzmi:
- poezja ma wypróbowywać i wykorzystywać językowe możliwości polszczyzny. Poezja „skonstruowana” z form mowy, z szablonów wypowiedzi, przysłów, konwencji językowych może obfitować w znaczenia.
- Lingwizm – to gra słów, dowcip językowy, z którego wyłania się niebagatelny sens.
Naczelni przedstawiciele nurtu to:
- Miron Białoszewski,
- Tadeusz Karpowicz,
- Zbigniew Bieńkowski,
- Edward Balcerzan.
Zwróćmy uwagę choćby na tytuł wiersza Mirona Białoszewskiego Mironczarnia – to znaczy np. „męczarnia Mirona” – neologizm, a zarazem dowód pomysłowości!
Zapamiętaj!
Lingwizm to poezja oparta na języku, słowach, ich konwencjach i kombinacjach, z nich czerpiąca summę wartości.
Lingwizm:
- eksperymenty językowe
- fascynacja mową potoczną
- upodobanie do gry słów, dowcipu językowego
Zobacz:
Scharakteryzuj lingwizm, turpizm i neoklasycyzm w poezji powojennej