- Stoicyzm jest to nurt materialistyczny, utworzony w III w. p.n.e. przez Zenona z Kition. Wg filozofów tego nurtu, człowiek, aby osiągnąć szczęście musi zachować równowagę duchową, powagę, spokój i trzeźwość umysłu. Rządzić człowiekiem powinien „rozum, nie namiętności”. Stoik to ktoś, kto nie poddaje się emocjom, żyje zgodnie z naturą, wyrzeka się dóbr przemijających, w zamian za co osiąga szczęście. Stąd właśnie o ludziach, którzy spokojnie i z „kamienną twarzą” przyjmują ciosy i dary losu mówimy, że cechuje ich „stoicki spokój”.
- Epikureizm – nakazuje człowiekowi wierzyć świadectwu zmysłów, cieszyć się życiem i korzystać z jego radości. „Dobro to przyjemność – czyli brak bólu” wg wyznawców tego nurtu. Epikurejczycy odrzucają wiarę w siły pozaziemskie, głoszą pochwałę życia na ziemi. Nazwa nurtu pochodzi od twórcy – Epikura, żyjącego na przełomie III i II w. p.n.e. Nie należy jednak mylić tego nurtu z hedonizmem, który rozwinął się później i preferował skrajną chęć użycia wszelkich możliwych rozkoszy. Epikureizm był zdecydowanie bardziej umiarkowany, wyznawcy tego nurtu wręcz gotowi byli zrezygnować z przyjemności aby, nie poznać również goryczy cierpienia.
- Epikurejczycy są rozważni – jeśli wyrzeczenie się uciech ma być zarazem ucieczką przed bólem – godzą się na to. Chcą wieść uporządkowane życie, w zgodzie z naturą, wśród przyjaciół – tu, na ziemi, bo w życie przyszłe nie wierzą. Epikur założył własną szkołę, a jej hasło widniało na frontonie bramy:
Gościu, tutaj będzie ci dobrze, tutaj najwyższym dobrem jest przyjemność.
- Epikurejczycy: „carpe diem”. Recepta na szczęście – wyzbyć się lęku przed śmiercią i przed bogami. Jesteśmy tylko dotąd, dopóki żyjemy, „Nic śmierci do nas”.
Korzystajmy z życia, bo mija i więcej nie wraca.
- Stoicy: Najwyższym dobrem człowieka jest szczęście. Człowiek szczęśliwy – to człowiek wyzwolony od pożądań i namiętności, kierujący się rozumem. Człowiek obojętny wobec cierpienia i wobec radosnych zdarzeń, zachowując stoicki spokój obroni się przed bólem. Receptą na szczęśliwe życie jest zachowanie równowagi ducha. Wyjście ostateczne to – samobójstwo.
Zobacz: