Siedem cudów świata to siedem budowli i dzieł sztuki świata starożytnego. Zostały one uznane za niezwykłe, ponieważ ich wykonanie, piękno, rozmiary i wartość artystyczna zachwyciły starożytnych. Zaliczono do nich dwa posągi, dwa grobowce, świątynię, ogród i latarnię morską.
Dlaczego wybrano siedem budowli?
Starożytni uznawali liczbę siedem za niezwykłą, doskonałą i świętą. Wielokrotnie cyfra ta pojawia się w Biblii, np. tydzień ma siedem dni, bo według Księgi Rodzaju Bóg stwarzał świat sześć dni, a siódmego dnia odpoczywał. Poza tym liczba siedem była uważana za mistyczną jako połączenie trójki i czwórki – liczb uznawanych za szczęśliwe.
Starożytni, wybierając siedem arcydzieł architektury, mieli na uwadze wskazanie budowli czy posągów wartych obejrzenia. Najstarszy spis siedmiu cudów świata pochodzi z II wieku p.n.e. Z biegiem lat zestawienie to zmieniało się kilkakrotnie, ale zawsze w jego skład wchodziło siedem architektonicznie doskonałych obiektów. Niestety, cuda starożytnego świata, oprócz egipskich piramid, nie zachowały się do dzisiejszych czasów.
Siedem cudów świata:
- Piramida Cheopsa,
- Wiszące ogrody Semiramidy w Babilonie,
- Świątynia Artemidy w Efezie,
- Posąg Zeusa w Olimpii,
- Mauzoleum w Halikarnasie,
- Kolos Rodyjski
- Latarnia morska w Faros
Mauzoleum w Halikarnasie
Starożytnym miastem Halikarnas rządził król Mauzolos. Uczynił z niego jedno z najlepiej prosperujących miast śródziemnomorskich. Jego imię i niezwykłe dokonania miał przypominać potomnym ogromny grobowiec, którego budowę zlecił król najlepszym architektom. Grobowiec był wolno stojący, o wysokości prawie 49 metrów. Ozdabiały go liczne rzeźby. Od czasów starożytnych budowano sławnym osobistościom grobowce, które nazwę wzięły od pierwszego twórcy. Słynne mauzoleum uległo całkowitemu zniszczeniu w czasie trzęsienia ziemi.
Kolos rodyjski
W IV wieku p.n.e. mieszkańcy wyspy Rodos byli zmuszeni odeprzeć atak najeźdźców. Podobno pomógł im w tym grecki bóg słońca – Helios. To właśnie na cześć boga Heliosa wzniesiono około 285 roku p.n.e. 37-metrowy posąg, nazywany kolosem rodyjskim.
Jego architektem i konstruktorem był rzeźbiarz Chares z Lindos. Niestety, nie zachowały się żadne przekazy o tym ogromnym posągu, dlatego przypuszcza się, że stał on… z rozstawionymi nogami u wejścia do portu. Niektórzy uczeni uważają, że posąg stał w samym mieście, a nie przy porcie. Uważa się również, że posąg jedną rękę miał wzniesioną do góry i w niej trzymał pochodnię. Być może to zainspirowało architektów wzniesionej pod koniec XIX wieku Statui Wolności. Posąg został zburzony w 224 roku p.n.e. w czasie trzęsienia ziemi.
Posąg Zeusa w Olimpii
Największa świątynia zbudowana na cześć Zeusa znajdowała się 260 km od Aten, w Olimpii – mieście na Peloponezie, gdzie odbywały się igrzyska. Około 438 roku p.n.e. mieszkańcy Olimpii zamówili u słynnego greckiego rzeźbiarza – Fidiasza – ogromną statuę najważniejszego greckiego boga, która zdobiłaby świątynię. Wykonany przez Fidiasza posąg miał 12 metrów wysokości. Przedstawiał Zeusa siedzącego na tronie, wykonanego z kości słoniowej. Włosy Zeusa, jego szata, a także sandały zrobiono ze złota. Oczy z kamieni szlachetnych. Ramiona, dłonie, stopy i twarz zostały pokryte wymodelowaną warstwą kości słoniowej. Posąg wykonany przez Fidiasza był najbardziej znanym wizerunkiem Zeusa. Ciekawe jest to, że wykonano go w Atenach, skąd pochodził Fidiasz. Po wykonaniu rzeźbiarz rozebrał dzieło na części, a następnie przewiózł do Olimpii i jeszcze raz złożył. Wyraz twarzy boga był odmienny od znanych jego wizerunków, bo dobrotliwy, niewzbudzający lęku, a wręcz zaufanie.
Świątynia Artemidy w Efezie
Grecka bogini Artemida to patronka myśliwych, dzikiej zwierzyny, lasów, opiekunka kobiet i ich płodności. Na cześć tej bogini Grecy postawili w Efezie świątynię. Zbudowano ją około VI wieku p.n.e. Obiekt został spalony w 356 roku p.n.e. przez szaleńca Herostratesa. Świątynię wybudowano ponownie. Nowa świątynia została zaliczona do siedmiu cudów świata. Wielka budowla o głównym pomieszczeniu kultowym była otoczona dwoma rzędami kolumn. Została wybudowana na trzymetrowej platformie, na którą prowadziły schody o dziesięciu marmurowych stopniach. Świątynię wzniesiono na planie prostokąta o wymiarach 111 x 51 metrów, a ozdobiono ją złotem, rzeźbami, pośród których najsłynniejszy był posąg Artemidy Efeskiej. Dolną część kolumn pokrywały płaskorzeźby.
Wiszące ogrody Semiramidy
Babilon – miasto położone na terenach dzisiejszego Iraku uchodziło za pierwszą starożytną metropolię – największe i najwspanialsze miasto starożytnej Mezopotamii. Właśnie w Babilonie król Nabuchodonozor (w 570 roku p.n.e.) założył na płaskich dachach i tarasach królewskiego pałacu słynne w świecie starożytnym ogrody. Obiekt był pełen kwiatów, egzotycznych gatunków drzew i krzewów oraz wszelkiej zielonej roślinności. Wśród suchych terenów krajobrazu Babilonii ogrody stanowiły nie lada atrakcję. Były one nawadniane wodą z pobliskiego Eufratu, którą pompowali niewolnicy.
Skąd nazwa „wiszące ogrody Semiramidy”? Tarasy były pokryte tysiącem pnączy, które opadały na niższe piętra tarasów i sprawiały wrażenie wiszących. Nie wiemy jednak, skąd w nazwie znalazło się imię Semiramidy. Nie ma żadnych dowodów na to, że w ogóle żyła taka królowa w czasie powstania ogrodów w Babilonii. Owszem, jest ona postacią legendarną – babilońsko-asyryjską królową, która, jeśli nawet żyła, to wiele lat przed budową owych ogrodów.
Pewne jest to, że ogrody znajdowały się w Babilonie i zbudował je król Nabuchodonozor, prawdopodobnie dla żony – perskiej księżniczki – chciał, by ogrody przypominały jej ojczyznę.
Wiszące ogrody są najmniej zbadanym cudem starożytnego świata.
Latarnia morska w Aleksandrii
Słynna latarnia wybudowana na wyspie Faros przed Aleksandrią miała około 130 metrów wysokości. Była zbudowana z rozkazu Aleksandra Macedońskiego (założyciela Aleksandrii). Miała ona wskazywać w nocy drogę statkom do aleksandryjskiego portu i zapobiegać morskim katastrofom. Prawdopodobnie latarnia była budowlą trzykondygnacyjną, a na jej szczycie znajdował się posąg Zeusa. Latarnia jako pierwsza na świecie wysyłała sygnały świetlne – w tym celu palono w niej żywicę i olej. Niestety, nie przetrwała do dzisiejszych czasów – zawaliła się na skutek trzęsienia ziemi.
Zobacz: