Czytając utwór, oczami wyobraźni widzimy następujący obraz: na tle szarych skał, wśród pięknych górskich ujęć, kwitnie krzak dzikiej róży. Obok – umiera stara, powalona przez zamieć limba.
- Już sam opis przestrzeni jest wyrazem impresjonizmu: pawiookie stawy, plamy szarych złomów, wężowiska kosodrzewin, a na nich ekspresywny, pąsowy krzak dzikiej róży ciska „pąs swój krwawy”.
- Jeżeli potraktujemy krzak róży i starą limbę jak bohaterów utworu, stwierdzimy, że są one symbolami: młodości i przemijania, pełni sił twórczych i schyłku istnienia. Współistnieją razem, lecz „róża” – istota młoda i twórcza jest wyrazem filozofii dekadenckiej. Oto przeżywa dziwne tęsknoty i rozterki, wtula się w skały, lękając się życia, podległa lękom istnienia.
Sumując: obrazowanie impresjonistyczne, symbolizm i filozofia dekadentyzmu świadczą o modernistycznej wymowie utworu, o przełomie, jaki dokonał się w twórczości poety.
Zobacz: