Powieść została podzielona na pięć części.
Część I
Obejmuje wydarzenia rozgrywające się w pierwszym miesiącu epidemii – od 16 kwietnia do połowy maja 194. roku.
Najważniejsze wydarzenia:
- Doktor Rieux zauważa w swoim domu pierwszego martwego szczura. W ciągu kilku następnych dni martwych szczurów przybywa – to już prawdziwa plaga.
- Doktor spostrzega wśród pacjentów pierwsze przypadki dziwnej gorączki pachwinowej. Jeszcze nie wie, co to za choroba.
- Konsultuje się z innymi lekarzami, m.in. z doktorem Castelem. To w rozmowie z nim po raz pierwszy pada słowo „dżuma”. Gubernator zarządza ogłoszenie epidemii w Oranie i każe zamknąć miasto.
Część II
To wydarzenia, które rozgrywały się od maja do początku sierpnia.
Najważniejsze wydarzenia:
- Oran zostaje odcięty od świata – nie można wysyłać listów, a rozmowy telefoniczne ograniczono do minimum.
- Ojciec Paneloux wyglasza apokaliptyczne kazanie – na zewnątrz katedry szaleje burza: „Bracia moi, doścignęło was nieszczęście, bracia moi, zasłużyliście na nie”.
- Pojawia się nowa, groźniejsza odmiana dżumy. Szczepionka jest wobec niej nieskuteczna.
- Tarrou postanawia zorganizować ochotnicze oddziały sanitarne – doktor Rieux akceptuje i pochwala ten pomysł. Proponuje współpracę Grandowi, ojcu Paneloux i Rambertowi. Ten ostatni odmawia.
- Rambert odmawia, bo za wszelką cenę chce się wydostać z Oranu. Choć gotów jest zapłacić wielkie pieniądze Cottardowi i jego ludziom za pomoc w ucieczce, próba kończy się fiaskiem.
Część III
Obejmuje wydarzenia rozgrywające się od sierpnia do września.
- Zaraza osiągnęła apogeum i przeniosła się z dzielnic biedoty, leżących na obrzeżu miasta, do dzielnic handlowych, leżących bliżej centrum. Wiele osób zaczyna podpalać swoje domy w przekonaniu, że w ten sposób zniszczą źródło choroby.
- Zaczyna brakować trumien i miejsca na cmentarzu.
- Cierpienie zaczyna powszednieć – przeżywanie śmierci bliskich staje się coraz bardziej płytkie.
Część IV
Obejmuje wydarzenia od września do grudnia.
- Doktor Castel zakończył pracę nad nową szczepionką, którą jako pierwszy miał dostać Filip, syn sędziego Othona.
- Rambert, choć pracuje w ochotniczych oddziałach, nie przestaje marzyć o wyjeździe z miasta. Gdy wszystko jest już na dobrej drodze: udało mu się dogadać z żołnierzami, którzy mieli go przemycić poza bramy miasta, Rambert rezygnuje ze swoich planów. Po rozmowie z Tarrou dochodzi do wniosku, że powinien pozostać w mieście.
- Pod koniec października ciężko zachorował synek sędziego Othona. Choć stan chłopca jest beznadziejny, doktor Rieux decyduje się podać mu nową szczepionkę – tę, nad którą pracował Castel. Chłopiec jednak umiera, i to w strasznych męczarniach. Poruszony cierpieniem dziecka doktor atakuje jezuitę, który twierdził, że dżuma jest karą za grzechy – a jakiż grzech mógł popełnić ten chłopiec?
- Ojciec Paneloux po tej rozmowie przygotowuje nowe kazanie: „Czy kapłan może radzić się lekarza?”.
- Tarrou opowiada doktorowi Rieux dramatyczną historię swojego życia.
- Sędzia Othon (w którym zaszła przemiana po śmierci syna) zgłasza się do pomocy przy chorych.
- Zaraza powoli zaczyna ustępować.
Część V
Wydarzenia rozgrywające się od początku nowego roku do lutego.
- Życie powoli wraca do normy. Jedynie Cottard nie umie się cieszyć zakończeniem epidemii. Boi się powrotu do normalnego życia.
- Tarrou zachorował w momencie, gdy epidemia już niemal wygasła. Rieux i jego matka postanawiają pielęgnować przyjaciela. Mimo ich poświęcenia i zastosowania wszystkich dostępnych środków mężczyzna umiera. Matka proponuje doktorowi, by wyjechał odpocząć, odwiedził żonę przebywajacą w sanatorium w górach. Jednak następnego ranka doktor dostaje telegram zawiadamiający o śmierci jego żony. Przyjmuje tę wiadomość z rezygnacją i łagodnym smutkiem.
- W lutym otwarto w końcu bramy miasta. Rambert czeka na stacji na przyjazd żony.
- Cottard, owładnięty szaleństwem i bólem, zaczyna strzelać do tłumu świętującego otwarcie bram. Zostaje aresztowany.
- Doktor postanawia napisać kronikę, która utrwaliłaby doświadczenia wyniesione z czasów zarazy. Jest przekonany, że „w ludziach więcej zasługuje na podziw niż na pogardę”.
Zobacz:
Co to znaczy, że Dżuma jest powieścią-parabolą? Wytłumacz, jak rozumiesz to pojęcie.