- Termin pochodzi on od słowa classicus – tzn. wzorowy, pierwszorzędny, doskonały. Za taki właśnie doskonały wzór znano sztukę antyku i na długie wieki określiła ona kryteria piękna i poprawności w literaturze i sztuce europejskiej.
- Terminem „klasycyzm” określamy nie tylko twórczość starożytnych artystów, lecz także późniejsze prądy artystyczne odwołujące się do źródeł antycznych. Przykładem epoki przywołującej klasyczne piękno i kanony ustalone w starożytności może być sztuka renesansu lub oświecenia. Posiadają w swoim dorobku dzieła klasyczne – czyli nawiązujące do gatunków, motywów tematycznych i wymogów ustalonych w antyku.
- Terminem pochodnym od klasycyzmu jest także „klasyka” – inaczej zbiór dzieł uznanych i cenionych w tradycji danego kręgu kulturowego: np.
- klasyka polska to dzieła Adama Mickiewicza,
- do klasyki rosyjskiej można zaliczyć twórczość Lwa Tołstoja,
- do klasyki europejskiej dzieła Balzaca czy Cervantesa.
- Klasyczny – oznacza dziś w naszych mniemaniach te kierunki w literaturze, w sztuce, czy filozofii, które nawiązują do ustaleń i norm klasycznych, uznają je za wzorcowe, pragną naśladować.
Zapamiętaj!
- Sztukę antyku zaczęto nazywać „klasyczną” (niezupełnie słusznie, bowiem „klasyczny” był tylko jeden z jej okresów),
- prądy nawiązujące do niej: klasycznymi i neoklasycznymi.
- Również w mowie potocznej zaistniał przymiotnik klasyczny – dotyczący uznanych, ustalonych norm czy dzieł (klasyka filmu, literatury itp.).
Zobacz: