Autorem jednego z największych dzieł średniowiecza – poematu pt. Wielki testament. Ale także barwną, niezwykłą postacią twórcy-włóczęgi, który przekreślił swoją karierę już w studenckich czasach, poprzez nieodpowiednie towarzystwo, bójki, pijackie awantury – nawet kradzieże. Podobno miał na koncie zabójstwo księdza, podobno skazany był na powieszenie, lecz kary tej uniknął. Z jednej strony był znawcą i bywalcem marginesu Paryża – spędzał noce wśród złodziei i prostytutek, w scenerii knajp i domów publicznych. Z drugiej, rozmyślał o sprawach wyższych – był swoistym filozofem i jednym z pierwszych pisarzy późnego średniowiecza. W Wielkim testamencie uchwycił ów bolesny dla człowieka motyw przemijalności, który obrazowo symbolizują ,,niegdysiejsze śniegi”. Nic nie topnieje szybciej niż one – i życie ludzkie. Tak i przeminęło awanturnicze życie Villona, który mimo wszystko nakazywał radować się życiem i miłością póki czas. Jak zmarł – nie wiemy, ale on to był pierwszym z ,,poetów przeklętych” (poete maudit) – nie rozumianych przez współczesność, o dwuznacznym morale – czarnych geniuszy, których biografie ocenia się chętniej niż dzieła, choć powinno być odwrotnie. Będą to potem słynni moderniści: Charles Baudelaire, Arthur Rimbaud, Paul Verlaine.
Nawiązania
Był on człowiekiem średniowiecza, ale daleko wyprzedzał swoich współczesnych.
- W jego stosunku do życia można dopatrzyć się zalążków renesansowego humanizmu: najważniejszy jest człowiek, więc każdy powinien dbać o siebie, o to, by mu było dobrze na świecie, powinien korzystać z życia i dostarczać sobie jak najwięcej przyjemności.
- Również romantycy mają coś wspólnego z Villonem. To oni zresztą odkopali jego zapomnianą poezję. Każdy człowiek jest jedyny i niepowtarzalny, jest indywidualnością. Musi buntować się przeciw trudnym regułom życia, choć i tak ma świadomość, że nic mu po tym.
- Pesymizm, upodobanie do tematyki śmierci, łączenie motywu śmierci z miłością – to znajdzie się i u Villona, i w twórczości dekadentów, i w końcu w prądach współczesnych: egzystencjalizmie (poczucie samotności, zagrożenia i zagubienia człowieka w świecie), turpizmie (upodobanie do epatowania brzydotą). François Villon inspirował Paula Verlaine’a, Charles’a Baudelaire’a, Oscara Wilde’a, Jeana Paula Sartre’a, Alberta Camusa, Franza Kafkę, Bułata Okudżawę, Marka Hłaskę, Stanisława Grochowiaka.
Zobacz:
Wielki testament François Villona – pożegnanie łotra ze światem
Jakie wartości przedstawia Wielki testament Françoisa Villona?
Jakie wartości przedstawia Wielki testament Françoisa Villona?