Scharakteryzuj Gustawa z IV części „Dziadów” jako bohatera werterycznego.

IV część Dziadów uważana jest za jeden z najpiękniejszych tekstów o miłości w literaturze polskiej. Jej bohater – Gustaw – romantyczny kochanek bezgranicznie ufający sile uczucia, pozostaje na zawsze okaleczony duchowo – okazuje się bowiem, że idealna miłość przynosi gorycz i zwątpienie w sens istnienia. Historia miłosna zawarta w dramacie jest dość typowa, jednak już na wstępie bardzo przypomina dzieje Wertera i jego ukochanej. Dwoje młodych ludzi o zgodnych poglądach i ideałach kocha się z wzajemnością. Różni ich jednak pochodzenie społeczne i stan majątkowy. Gdy sprawa zaczyna przybierać poważny charakter, rodzice wydają pannę za bogatego człowieka, a młodzieniec dostaje kosza – to wersja Mickiewicza, u Goethego w momencie pierwszego spotkania Lotta jest już przyrzeczona Albertowi.

Podobnie jak Werter, Gustaw pogrąża się w lekturach potęgujących jego uczucia. Mowa tu o Cierpieniach młodego Wertera (!) i Nowej Heloizie Rousseau. Książki te określi Gustaw jako „książki zbójeckie”. Wyjaskrawiły one jego postrzeganie miłoś­ci, sprawiły, że zapomniał o realnym świecie, pogrążając się w marzeniach o wielkim, idealnym uczuciu. Przywodzi go ono na skraj rozpaczy i cierpienia. Nie potrafi już normalnie egzystować, pragnie jedynie śmierci, która uwolni go od męki. Obserwujemy człowieka zniewolonego, ogarniętego całkowicie swoim uczuciem, rozpamiętującego każdy element z przeszłości i negującego swą przyszłość. Podobnie jak u Wertera, w centrum tych rozważań stoi wielkie, wszechogarniające wyobrażenie o idealnej miłości.

Zauważ!
Podstawowa różnica między bohaterem bajronicznym a werterycznym polega na tym, że choć obaj buntują się przeciw rzeczywistości, ten pierwszy próbuje ją zmienić przez aktywne działanie, nawet jeś­li jest nim zbrodnia, natomiast ten ostatni pozostaje całkowicie bierny.

Zobacz: