Szewcy Witkacego – rewolucja jako absurd – rewolucja jako absurd; genialne przeczucie rewolucji w formie groteski, parodii i absurdu.
Uwagi o temacie
Trzeba zwrócić uwagę, jak sam temat wskazuje, na różne oblicza totalitaryzmu: a więc na oblicze rewolucyjne (Szewcy, Przedwiośnie), ale i codzienne (Mistrz i Małgorzata, Proces). Warto pokazać różne ujęcia tematu, określić formę utworów: u Witkacego – groteska, u Bułhakowa – groteska i realizm, u Stefana Żeromskiego – realistyczne, choć epatujące okrucieństwem obrazy, u Franza Kafki – parabola. Można też zasugerować, że mowa o totalitaryzmie hitlerowskim i sowieckim.
- Następujące kolejno przewroty nie prowadzą do zmiany ustroju, tylko do zmian przy sterze. Ci, którzy byli warstwą uciskaną, stają się uciskającą.
- Katastroficzna wizja przyszłości – epoka biurokracji i mechanizacji społeczeństwa.
Przedwiośnie Stefana Żeromskiego – rewolucja jako gwałt: krwawa wizja rewolucji w Baku i groźba jej wybuchu w Polsce
- Gwałty, grabieże, krwawe rozruchy, których skutkiem są rany i śmierć tysięcy ludzi.
- Nacjonalizm – czystki etniczne.
- Prześladowania wrogów klasowych, terror i surowe kary za pomoc „dawnym panom” (matka Cezarego).
- Brak szacunku dla wszelkich wartości – z ręki zmarłej matki Cezarego zostaje ukradziona obrączka!
Mistrz i Małgorzata Michaiła Bułhakowa – codzienne życie w państwie totalitarnym ukazane jako groteska
- Korupcja, łapownictwo, kraj dla uprzywilejowanych.
- Komunizm jako jedyna obowiązująca ideologia, tępienie wszelkich przejawów niezależnej myśli, brak wolności (zdrowi ludzie w domach dla obłąkanych).
- Negatywny stosunek do religii, tak zasadniczy, że aż graniczący ze śmiesznością (pierwsza scena powieści).
- Prześladowanie twórców wartościowej literatury (losy Mistrza), nagradzanie miernot, cenzura.
- Komunistyczna Moskwa lat trzydziestych dwudziestego wieku jako idealna arena dla działalności diabła, którego czyny wydają się igraszką w porównaniu z działaniami władz.
Proces i Zamek Franza Kafki – parabola totalitaryzmu
- Człowiek w szponach urzędniczej machiny, biurokracja.
- Stłamszenie jednostki, zanik indywidualizmu – jednostka jest nikim wobec anonimowej, urzędniczej potęgi.
- Tępienie przejawów niezależnej myśli (Zamek).
- Niesprawiedliwe, nie wiadomo przez kogo wydawane wyroki, od których nie można się odwołać (Proces).
Przykładowe zakończenie
W dwudziestoleciu międzywojennym powstały dzieła genialne, oddające istotę totalitaryzmu.
Gdyby nawet nigdy później nic o nim nie napisano, mechanizmy działania państw totalitarnych, podstawowe zasady ich funkcjonowania, takie jak: skorumpowanie, brak głoszonej oficjalnie sprawiedliwości społecznej, nieskuteczność kolejnych przewrotów, opisali, choć w jakże różnej formie, Witkacy, Bułhakow, Żeromski, Kafka…
Niestety, nie byli oni ostatnimi, którzy tworzyli literaturę o totalitaryzmie. Historia dała dramatyczną możliwość odczucia i opisania dalszych skutków hitlerowskiej i komunistycznej ideologii tym, którzy znaleźli się w obozach i łagrach, w bombardowanej Warszawie i na frontach II wojny światowej. Utwory Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, Oli Watowej, Warłama Szałamowa, Aleksandra Sołżenicyna, Józefa Czapskiego mają wymiar dokumentów zbrodni sowieckiego totalitaryzmu. Borowskiemu, Nałkowskiej, Różewiczowi i wielu innym było dane opisać hitlerowskie zbrodnie przeciw ludzkości.
Jednak totalitaryzm w pigułce, totalitaryzm jako metafora, jeszcze bez określonej konkretyzacji, znajdziemy już w utworach Witkacego i Kafki, które są zapowiedzią skutków hitleryzmu i stalinizmu.
Te związki międzywojnia z wojennymi totalitaryzmami świetnie oddał Tadeusz Różewicz – twórca naznaczony dramatem II wojny światowej – w sztuce Pułapka, w której to dodał do dziejów rodziny Franza Kafki oczywiste aluzje do hitlerowskiego totalitaryzmu.
Dziś kolejne państwa upadają, inne się rodzą, problem totalitaryzmu wcale nie należy – niestety – do przeszłości. Może dlatego utwory Bułhakowa, Witkacego, Kafki w ogóle się nie zestarzały. Są to zresztą prawdziwe wielowymiarowe arcydzieła: Mistrz i Małgorzata to także powieść o twórczości i miłości w ogóle, dzieła Kafki można odczytywać jako metaforę ludzkiego losu…
Zobacz: