Tag "Kazimierz Wielki"
Polityka zagraniczna Kazimierz Wielki, jedyny syn Władysława Łokietka, objął tron w 1333 roku. Zastał co prawda kraj zjednoczony, ale zagrożony przez potężnych sąsiadów. Jedynym przyjaznym krajem i sojusznikiem, chociaż nie zawsze konsekwentnym, okazały się Węgry. Zjazd wyszehradzki W latach 1335 i 1339 Kazimierz dwukrotnie uczestniczył w tzw. zjazdach wyszehradzkich, spotykając się z królem czeskim Janem Luksemburskim i węgierskim – Karolem. Jan Luksemburski, w zamian za znaczną sumę pieniędzy, zrzekł się pretensji do tronu polskiego, zaś Kazimierz zrezygnował ze
Dane personalne Imię: Kazimierz Przydomek: Wielki Personalia rodziców: Władysław Łokietek, król Polski i Jadwiga, córka Bolesława Pobożnego, księcia wielkopolskiego Data urodzenia: 30 kwietnia 1310 r. Stan cywilny: czterokrotnie żonaty (z Aldoną, Adelajdą, Krystyną i Jadwigą) Dzieci: Elżbieta, Anna, Kunegunda, Jadwiga Koronowany: 25 kwietnia 1333 r. Zmarł: 5 listopada 1370 r. Pochowany: na Wawelu w Krakowie Dyplomatyka i łowy Korona i obowiązki W marcu roku 1333 zmarł król Władysław Łokietek, a już
Okres rozbicia dzielnicowego zamykają w Polsce rządy Władysława Łokietka, który, przezwyciężając trudności wewnętrzne oraz zewnętrzne, dokonał zjednoczenia kraju, choć ograniczającego się do Wielkopolski, Małopolski i Ziemi Sieradzko-Łęczyckiej. Proces ten kontynuuje jego wybitny syn, Kazimierz Wielki, przyłączając jako lenno w latach 50. XIV w. Mazowsze, a także w drodze ekspansji w kierunku południowo-wschodnim opanowując Ruś Halicką. W sumie jego rozważne rządy, nacechowane autentyczną gospodarską troską o państwo i jego obywateli (np.
Próby odzyskania utraconych ziem Kazimierz Wielki (1333-1370) po swoim ojcu (Władysławie Łokietce) odziedziczył obszar wielkości 102 tys. km2 (Małopolska, Wielkopolska oraz ziemie: łęczycka i sieradzka). Król zdając sobie sprawę z ówczesnej słabości jednoczącego się państwa polskiego, zabiegał w pierwszych latach swych rządów o poprawę stosunków z dwoma głównymi rywalami: Czechami i Zakonem Krzyżackim, konsekwentnie przedłużając z nimi rozejmy. Walki o ziemie z Czechami Z władcą czeskim, Janem Luksemburskim kilkakrotnie nawet się spotykał, zarówno na neutralnym, węgierskim gruncie (szczyty wyszehradzkie: 1335
Pojawienie się u wrót Polski (na zaproszenie Konrada Mazowieckiego) Zakonu Krzyżackiego w 1226 roku nie wróżyło długiego i dramatycznego konfliktu. Krzyżacy przybyli jako sojusznicy, aby pomóc w walkach z uciążliwymi Prusami atakującymi Mazowsze. To, że sfałszowali odpowiednie dokumenty – papieską bullę, która miała oddawać im na własność ziemię chełmińską i ziemie pogan, których mieli nawracać – umknęło gdzieś w chaosie rozdrobnienia feudalnego. Tymczasem na północnym wschodzie wyrastało potężne, groźne i agresywne państwo. Początek konfliktu Pierwszy etap konfliktu
Cele i metody polityki zewnętrznej Kazimierza Wielkiego Panowanie Kazimierza iIl Wielkiego (1333-1370), syna i następcy Władysława Łokietka, charakteryzuje się w sferze polityki zewnętrznej dążeniem do zupełnego zjednoczenia ziem polskich oraz odzyskania utraconych terytoriów. Osłabionej gospodarczo Polski nie stać było na dokonanie tego na drodze militarnej – wojny z sąsiadami. Kazimierz starał się osiągnąć ten rezultat przez rokowania pokojowe. W swej polityce zagranicznej znalazł sojuszników w Węgrzech – rządzonych przez dynastię
