- Francisco Goya – Hiszpania
Romantycy uważali go za swojego prekursora. Zaczął karierę jako dworski portrecista. W późniejszej twórczości nawiązywał do wypadków dziejowych (Rozstrzelanie powstańców madryckich). Jego cykl rycin Okropności wojny jest najdramatyczniejszym oskarżeniem wojny, jakie kiedykolwiek powstało w sztuce europejskiej. Wizja Goi nie ma nic wspólnego z tradycyjną malarską batalistyką. Artysta pokazuje cierpienie, strach, rozpacz i gniew.
- Eugène Delacroix (czyt. Delakrua) – Francja
Jego Masakrę na wyspie Chios uznano za manifestację nowego malarstwa. Najbardziej znany obraz malarza to Wolność wiodąca lud na barykady, tradycyjnie ilustrujący teksty poświęcone romantyzmowi.
- Theodore Gericault (czyt. Żerikolt) – Francja
Pierwszy francuski malarz, którego nazwano młodym romantykiem. Jego najsłynniejsze dzieło to Tratwa Meduzy wystawiona na Salonie w 1816 r.
- Caspar David Friedrich – Niemcy
Tworzył niezwykłe pejzaże. Jego twórczość wysoko cenił Goethe. Najczęściej reprodukuje się jego obraz Skały kredowe na Rugii.
Malarstwo romantyczne
Następstwem dokonującego się w romantyzmie duchowego przełomu było przekonanie, że prawdy o świecie trzeba szukać w życiu wewnętrznym. Doznania psychiczne stały się źródłem inspiracji także w malarstwie.
- Sztukę zaczęto pojmować przede wszystkim jako twórczość, czystą kreację, a nie tylko profesjonalne wykonanie zamówienia.
- Artystę porównywano chętnie do Prometeusza lub Ikara.
- Świadomość znaczenia historii i narodowej odrębności sprawiła, że historia i ludowość stały się niewyczerpalnym źródłem inspiracji. Stąd też takie, a nie inne tematy malarstwa romantycznego.
Cechy malarstwa romantycznego:
- natura tematem malarstwa – jako nieograniczony żywioł, siła współistniejąca z człowiekiem,
- tematy historyczne – tragizm wydarzeń minionych i współczesnych,
- symbol, sen, obrazy z marzeń i wyobraźni,
- wizyjność przedstawień (szczególnie u Blake’a),
- postacie i sceny fantastyczne, metaforyczne, nierealne,
- świat dalekiego Wschodu tematem malarstwa.
Warto sobie uświadomić, że choć sztuka XIX w., w tym także malarstwo, nie miała jednego, własnego stylu, to przedstawiciele różnych kierunków – romantycy, klasycyści, akademicy, esteci – byli przekonani o wielkości sztuki i jej wysokim miejscu w hierarchii wartości.
Zobacz: