Starożytność (Historia)

Wojny perskie

Wojny perskie  Wielka kolonizacja basenu Morza Śródziemnego, szczególnie jego wschodniej części, sprawiła, że świat grecki znalazł się w obliczu zagrożenia ze strony silniejszych organizmów państwowych, formujących się na pograniczu helleńskich kolonii. W 546 r. p.n.e. potężna monarchia perska (Dariusz I)  podporządkowała sobie greckie posiadłości w Azji Mniejszej, narzucając im tyranię jako system rządów. Doprowadziło to do powstania, zwanego jońskim (494 p.n.e.). Zaczęło się od obalenia tyranii perskiej w Milecie. Swych

Wojny punickie i inne podboje Rzymu

Rzym, którego początki nikną w pomroce legendy, poprzez podboje na terenie Italii wyrósł na regionalną potęgę, która po opanowaniu kolonii greckich na południu Płw. Apenińskiego, na drodze dalszej ekspansji, głównie na terenie Sycylii, znalazła się w obliczu konfrontacji z Kartaginą, mocarstwem zachodniośródziemnomorskim (połowa III w. p.n.e.). Wątła równowaga polityczna regionu i sprzeczne interesy ekonomiczne pchały obie strony do nieuchronnego konfliktu. Jak to zwykle bywa, wystarczyła iskra w postaci pretekstu, do

Wojny domowe w Rzymie i upadek republiki

Republika rzymska, stająca się wraz z upływem czasu i podbojów faktycznym imperium, przeżywała co najmniej od II w. p.n.e. wyraźny kryzys. Ustrój państwa mierzony początkowo na rozmiary stosunkowo niewielkiego organizmu politycznego, nie wytrzymywał ciśnienia nie tylko nowych realiów, ale też i nowych sił społecznych wzbogacających się na eksploatacji imperium: nobilów i ekwitów, rywalizujących stopniowo z arystokracją rodową (właścicieli ziemskich) dominującą w senacie, oficjalnie głównej instytucji rządzącej w Rzymie. Jednocześnie pauperyzacji

Upadek cesarstwa zachodniorzymskiego

W 1. połowie II w. n.e. imperium rzymskie ustabilizowało swoje granice, umacniając dotychczasowe, zaprzestając wojen zdobywczych (Hadrian, Antonius Pius). Na północ od Dunaju dojrzewało jednak poważne zagrożenie ze strony germańskich plemion: Markomanów, Kwadów i Jazygów, zamieszkujących obszary Czech i Moraw. Z ich najazdami musiał borykać się Marek Aureliusz, zwany też filozofem na tronie (161-180 n.e.). Po ciężkich walkach, w czasie których wrogowie cesarstwa dotarli aż do Akwilei, zdołano owe ludy

Struktury społeczne starożytnych państw

 Struktury społeczne starożytnych państw Społeczeństwa starożytnych państw były podzielone na warstwy wyższe i niższe. Mówi się, że były silnie zhierarchizowane. W Egipcie:  Faraon – uważany za wcielenie boga i najwyższego kapłana. Kapłani, wyżsi urzędnicy. Niżsi urzędnicy. Służba, rzemieślnicy, chłopi. Niewolnicy. W Sparcie:   Spartiaci – obywatele Sparty posiadający pełne prawa polityczne. Stanowili wąską grupę właścicieli ziemskich i do nich należała faktyczna władza. Periojkowie – wolna ludność miast, trudniąca się handlem i rzemiosłem. Pozbawieni

Starożytny Egipt

Od początku III do mniej więcej połowy I tysiąclecia p.n.e., starożytny Bliski Wschód był areną rywalizacji kilku mocarstw, głównie Egiptu, Babilonii i Asyrii, choć przejściowo do politycznych gierek włączali się kolejni uczestnicy, jak małoazjatyccy Hetyci, państwo Hurytów Mitanni, czy Persowie. Egipt Tradycyjne dzieje starożytnego Egiptu zamyka się datami od około 3100* do 332 p.n.e. (do podboju Aleksandra Wielkiego), kiedy państwem tym władać miało 30 lub 31 dynastii, niekiedy obcego pochodzenia.

Babilon

Od początku III do mniej więcej połowy I tysiąclecia p.n.e., starożytny Bliski Wschód był areną rywalizacji kilku mocarstw, głównie Egiptu, Babilonii i Asyrii, choć przejściowo do politycznych gierek włączali się kolejni uczestnicy, jak małoazjatyccy Hetyci,  Mitanni, czy Persowie. Babilon W starożytnej Mezopotamii (Międzyrzeczu) istniało kilka, jeżeli nie więcej, cywilizacji. Obok najstarszej, sumeryjskiej (główne ośrodki to Ur, Uruk, Larsa, Lagasz, Umma, Eridu, Isin), współczesnej egipskiemu Staremu Państwu, funkcjonowały inne, jak: Akad