Jeśli tragedia przedstawia tragiczne losy, musi być napisana bardzo poważnie. Na tym właśnie polega decorum. Poważny temat wymaga poważnego stylu. Tragedii czy eposowi przypisany był styl wysoki, odpowiednie postacie, wydarzenia odpowiedniej rangi. Żadnych żartów, śmiechów, chichów. Nie przystoi również do tragedii wyprowadzić ani postaci z ludu, ani rubasznego humoru – to domena komedii. Takie były reguły i nikt zasady decorum nie naruszał.
Kto w literaturze nowożytnej odważył się wystąpić przeciw decorum?
Nawet w tragicznych okolicznościach, w śmiertelnie poważnej chwili może wydarzyć się coś zabawnego. Niby wszyscy o tym wiedzieli, ale dopiero Szekspir przeciwstawił się decorum. Koniec z tą śmiertelną powagą. Czas zacząć mieszać tragizm z komizmem, zmieniać nastrój z groźnego w wesoły. Dlaczego obok postaci z rodziny królewskiej nie mogą pojawiać się zwykli ludkowie? Przecież oni tak samo oddychają, podobnie załatwiają potrzeby fizjologiczne, też cierpią, także płaczą i się śmieją.
Zobacz: