- Podstawę teorii literackiej Arystotelesa stanowi założenie, że poezja jest sztuką mimetyczną, czyli naśladowczą.
- Sposób naśladowania rzeczywistości dzieli utwory literackie na różne gatunki:
- epopeja naśladuje za pomocą narracji,
- tragedia – przez przedstawienie działających osób, a więc w sposób bardziej bezpośredni. Dzięki temu silniej działa na odbiorcę – wywołuje u widza „litość i trwogę”, a następnie wstrząs prowadzący do oczyszczenia (katharsis).
- Ażeby sztuka teatralna uznana została za tragedię, musi ona spełniać kilka „warunków tragiczności”.
- Bardzo ważny jest dobór bohaterów tragedii. Nie mogą nimi być ani osoby o nieposzlakowanym charakterze, ani postacie niegodziwe, lecz pośrednie. Tragiczny los człowieka dobrego wzbudziłby bowiem u widza oburzenie, a nieszczęście postaci podłej mogłoby dostarczyć widzowi przyjemności („przyszła kryska na Matyska”). A w tragedii chodzi o to, by bohater był do nas podobny. Jeśli spotka go coś złego, obudzi się w nas litość, a gdy uświadomimy sobie, że w wyniku różnych zdarzeń losowych i nieszczęśliwych zbiegów okoliczności nas też może spotkać podobny dramat, przeżyjemy trwogę.
Zobacz: