Cechy antycznej tragedii
Zasada trzech jedności
- czasu (ograniczenie czasu tragedii najwyżej do jednej doby)
- miejsca (umiejscowienie akcji tylko w jednym miejscu)
- akcji (ograniczenie treści do jednego, głównego wątku)
Istnienie konfliktu tragicznego – dwóch równorzędnych akcji, spośród których nie można dokonać dobrego wyboru. Cokolwiek zrobią bohaterowie, i tak zaprowadzi ich to do nieuchronnej katastrofy.
Katharsis – wywoływanie u widza uczucia litości i trwogi.
Ograniczona liczba aktorów – na scenie występuje najwyżej trzech aktorów (oprócz Chóru)
Zasada decorum – odpowiedniość nastroju; zgodność treści z formą (tragedii przypisana była powaga i wzniosłość).
Jedność stylu – brak indywidualizacji językowej – u wszystkich postaci styl retoryczny.
Tragizm – bohater tragedii dąży w stronę katastrofy i nic nie jest w stanie tego zmienić.
Niezmienność charakteru postaci – bohaterowie tragedii antycznych nie zmieniają się, nie popadają także w skrajne stany emocjonalne. Wynikało to m.in. z faktu, że aktor na początku przedstawienia przywdziewał maskę, którą nosił do samego końca sztuki.
Jakie funkcje pełni obecność chóru?
- informuje o wcześniejszych wydarzeniach, które nie mogą zostać bezpośrednio przedstawione na scenie (np. ze względu na to, że działy się w innym miejscu)
- wyjaśnia sens tego, co dzieje się na scenie
- ocenia postępowanie bohaterów
Zobacz: