Teatr groteski, absurdu i parodii
Duch groteski rządzi didaskaliami i opisami postaci, które noszą charakterystyczne imiona i nazwiska (np. Scurvy). Groteskowy jest także język – karykaturalny, sztuczny, „antyrealistyczny”. Fabuła zmierza zwykle do zatriumfowania absurdu. Absurdalne okazują się czyny i wysiłki bohaterów, historia, polityka, filozofia, nauka. Parodiowani są tacy twórcy, jak Henryk Ibsen, August Strindberg, William Szekspir, Stanisław Wyspiański i Juliusz Słowacki. Parodiowana jest także modernistyczna poezja.
Teatr okrucieństwa
Postacie z dramatów Witkacego zadręczają się wzajemnie. Niemal wszystkie możliwe typy relacji międzyludzkich pełne są wzajemnego okrucieństwa. Owo okrucieństwo, zdaniem artysty, pozwalało wstrząsnąć coraz mniej wrażliwą publicznością teatralną.
Teatr filozoficzny
Niekiedy bohaterowie dramatów Witkacego dyskutują o filozofii, ale nie tylko wtedy w jego dramatach silnie wyczuwalna jest obecność myśli filozoficznej.
Zobacz:
Na czym polegała kontrowersyjna teoria Czystej Formy Witkacego?
Funkcja eksperymentów artystycznych w literaturze i teatrze XX wieku (wybrane przykłady)