Na czoło europejskiej krytyki modernistycznej wysuwają się
- Charles Baudelaire (czyt. Bodler),
- Paul Verlaine (czyt. Werlę),
- Jean Artur Rimbaud (czyt. Rębo).
Poezję Baudelaire’a określają tak typowe dla epoki:
- wyższość duchowa artysty,
- koncepcja poety przeklętego,
- motyw szatana,
- motyw spleenu,
- użycie jako środka: brzydoty, nędzy, śmierci i grzechu.
Materię jego wierszy tworzą kraty, deszcz, pająki, pogrzeby i ołowiane niebo – nastrój smutku i pesymizmu. Uderzają odbiorcę utwory:
- Padlina – dobitny portret przemijalności,
- Albatros – symbol odtrąconego poety
- Spleen, czyli właśnie poetycki obraz tego stanu ducha człowieka, który charakteryzuje się nudą, biernością i bezwładem.
Paula Verlaine’a uznaje się za inicjatora symbolizmu, który głosił też bezinteresowność poezji, konieczność jej niezależności od życia, sugeruje oryginalność i niezwykłość formy przy ledwie zarysowanych motywach treściowych.
Ciekawym twórcą był Jean Artur Rimbaud – „poeta młodzieńczy”. Kiedy ukończył 21 lat – po prostu przestał pisać. Był wrogiem wszelkich form i konwencji – małżeństwa, moralności, cesarstwa itp. Wiódł barwny, artystyczny żywot. W poezji znajdował ucieczkę od rzeczywistości i przyziemności, prowadził poszukiwania „poetyckiego słowa”, przy czym dokonywał rozmaitych eksperymentów – np. samogłoskom przypisywał konkretne barwy. A było według tej wizji czarne, E – białe, I – czerwone, U – zielone, a O – niebieskie. Jednym z najsłynniejszych utworów Rimbauda jest Statek pijany.
Zobacz:
Jak zinterpretujesz utwór Charles’a Baudelaire’a pt. Padlina?
Z czym kojarzy się wiersz Verlaine’a pt. Zmierzch mistyczny?