Przykładem literatury hagiograficznej są Kwiatki św. Franciszka – zbiór legend o życiu św. Franciszka, filozofa i założyciela zakonu franciszkańskiego (zakonu braci mniejszych), który w wierze cenił najbardziej prostotę – miłość bliźniego i przyrody. Kwiatki św. Franciszka zostały spisane w XIV wieku przez anonimowego autora. Utwór należy do literatury hagiograficznej, nie trzyma się jednak rygorystycznie schematu. Znajduje się w nim wiele fragmentów opowiadających o cudownych i nadnaturalnych momentach w życiu Franciszka. Oczywiście, na tle sformalizowanego wzoru hagiografii, Kwiatki wydają się być utworem nieuporządkowanym, nawet chaotycznym. Jest to jednak utwór niezwykle ciekawy. Narrator snuje opowieść, odwołując się stale do historycznego czasu, miejsca i bohaterów, przez co opowieści mają rys autentyczności. Nie tylko żywot św. Franciszka nie przystawał do wzoru literatury średniowiecznej. Także biografia i filozofia świętego odstawała od ówczesnych norm: propagował on ubóstwo, wyrzeczenie się dóbr doczesnych i pokorę, które jednak prowadzić miały do radosnej afirmacji życia i umiłowania wszelkiego Boskiego stworzenia.
Zauważ!
Kwiatki św. Franciszka nie realizują całkowicie schematu żywotu świętego, gdyż nie są pełną biografią. Mają jednak trójdzielną kompozycję: Pieśń słoneczną; obrazki z życia św. Franciszka; cuda pośmiertne. Są to elementy hagiograficzne.
Zobacz:
13. Średniowieczna hagiografia – literackie realizacje (na wybranym przykładzie)