Jaki środek artystyczny pomógł Naborowskiemu zbudować koncept w wierszu Do Anny? Na czym ten koncept polega w tekście?
Do Anny
Z czasem wszytko przemija, z czasem bieżą lata,
Z czasem państw koniec idzie, z czasem tego świata.
Za czasem ustawa dowcip i rozum niszczeje,
Z czasem gładkość, uroda, udatność wiotszeje.
Z czasem kwitnące łąki krasy ostradają,
Z czasem drewa zielone z liścia opadają.
Z czasem burdy ustają, z czasem krwawe boje,
Z czasem żal i serdeczne z czasem niepokoje.
Z czasem noc dniowi, dzień zaś nocy ustępuje,
Czasowi zgoła wszytko na świecie hołduje.
Szczyra miłość ku tobie, Anno, me kochanie,
Wszytkim czasom na despekt nigdy nie ustanie.
W wierszu Do Anny Daniel Naborowski zbudował wyszukany koncept, opierając się na anaforach. Pierwsza część utworu składa się z ich ciągu – kolejne, następujące po sobie zdania rozpoczynają się od słów „Z czasem”. Mówią one o tym, że wiele z tego, co uznajemy za ważne, w rzeczywistości okazuje się złudne i nietrwałe
„Z czasem państw koniec idzie (…)
Z czasem stawa dowcip i rozum niszczeje”.
Wyrażenie jest również powtarzane wewnątrz tej partii tekstu, po średniówce. Część druga wiersza to jego puenta: zwięzła, lakoniczna, skondensowana. Proste wyznanie miłosne:
„Szczyra miłość, ku tobie, Anno, me kochanie,
Wszystkim czasom na despekt nigdy nie ustanie”
wyraziście kontrastuje z rozbudowanym wstępem. Zbudowanie tego konceptu sprawia, że treści wyrażone przez ten utwór stają się dla odbiorcy bardziej przekonujące i wiarygodne, niż gdyby zostały podane wprost…
Zobacz:
Jaki krąg tematów porusza w swojej poezji Daniel Naborowski?